χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
6 σχόλια:
Μοιάζει μονόδρομος που όμως δύσκολα τον αποδεχόμαστε όλα θα σβήσουν όλα θα χαθούν για να γεννηθούν στη θέση τους νέα.
Καλό μεσημέρι...:)
Τίποτε δεν πάει χαμένο, τα πάντα συν-εισφέρουν σε αυτό που λέγεται "αιωνιότητα"...
Κομμάτι είμαστε εξάλλου:)
Καλώς σας βρίσκω:)))
Όλα είναι θέμα χρόνου, Margo μου. Η ύπαρξη του ανθρώπου πάνω στη γη είναι το τελευταίο δευτερόλεπτο σ' ένα ρολόι εικοσιτεσσάρων ωρών. Ολόκληροι πολιτισμοί έχουν εξαφανιστεί χωρίς ίχνος ή έχουν αφήσει ελάχιστα ερείπια, όχι η δική μας ασήμαντη ύπαρξη. Αυτή είναι η νομοτέλεια της ζωής.
Καλωσήρθες, Λίνα μου. Πώς μπορώ να μη συμφωνήσω μαζί σου; Υπάρχει και η αρχή της αφθαρσίας της ύλης. Αυτό προσπαθώ να πω στο ποίημα. Ότι θα εξαφανιστεί το εγώ μας, όλα όσα συνιστούν την ατομική μας οντότητα. Αυτό το γεγονός είναι που μας αφήνει απαρηγόρητους.
Κατά τα άλλα, το νέο χαρμάνι στην αγκαλιά της γης είναι άγνωστο που θα ανθίσει και τι καρπούς θα δώσει.
μήπως το περίμενα εγώ από μένα;
επαναληπτικό μάθημα για την υπογράφουσα,
μετά ένα τέταρτο αιώνα.
αυτό είναι η απάντηση, ποιητή μου,πέταξε από μια σελίδα κι ήρθε στο χώρο της πιο όμορφης ουτοπίας.
να' σαι καλά.
Ο ίδιος μας ο εαυτός είναι ένα μυστήριο, έτσι;
Καλή τύχη, Κατερίνα (ή όπως αλλιώς τελικά σε λένε) όπου κι αν σε φέρουν τα βήματά σου. Ακόμη και στην ουτοπία.
Δημοσίευση σχολίου