πέρα από κάθε λογική

 

                                                               με πόσα επιφωνήματα

                                                                  γράφεται ο έρωτας

                                                         με πόσες αυταπάτες η διάρκεια

                                                           με πόσο ψύχος συλλαβίζεται

                                                                           το τέλος;

 

                                                                και το νηφάλιο ύστερα

                                                            με πόσες γράφεται απορίες

                                                            μα τίποτα δεν φοβηθήκαμε

                                                               μια ξαφνική επιστροφή

                                                   τους γείτονες που σίγουρα μας άκουγαν

                                                               κάποια προδοτικά ίχνη;

 

                                                               πώς άραγε άναψε η φωτιά

                                                                          πώς έσβησε

                                                               πώς χόρτασαν οι αχόρταγοι

                                                              κι έγινε στάχτη τέτοιο πάθος;

 

                                                                           ένα ποίημα

                                                            μια λάμψη ξαφνικά απ’ το τίποτα

                                                                         είναι ο έρωτας

                                                             μυστήριο πέρα από κάθε λογική

                                                                      και κάθε απάντηση

 

                                                                       (από τη συλλογή Φαντάσματα, 2020)

Ο τελευταίος σταθμός

 

                                                           πάντοτε με γοήτευαν τα τραίνα

 

                                                             ατσάλινοι γίγαντες φωτεινοί

                                                        να ξεπροβάλλουν μέσα στην ομίχλη

                                                                   με άγνωστη αφετηρία

                                                               και μυθικούς προορισμούς

 

                                                           από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια

                                                                όταν απ’ τον παλιό σταθμό

                                                            υψωνόταν ένας βραχνός λυγμός

                                                      ή κάλεσμα μακρόσυρτο για ξένες χώρες

                                                            ως τότε που διέσχιζα τα σύνορα

                                                              με άγνωστους συνταξιδιώτες

                                                             ή με το ρωσικό κόκκινο βέλος

                                                              δάση ατέλειωτα από σημύδες

 

                                                               μα πάνω απ’ όλα με γοήτευαν

                                                             οι μακρινοί επαρχιακοί σταθμοί

                                                                κάτι σαν καταφύγιο ξαφνικό

                                                                 ή χάδι στην απόλυτη ερημιά

                                                          μικροί και ξεχασμένοι και ρομαντικοί

                                                                  ένας απελπισμένος έρωτας

 

                                                                           έτσι μοναχικός

                                                     θέλω να είναι ο τελευταίος σταθμός για μένα

                                                                  χωρίς άλλες μετοικήσεις

                                                             άλλες αναχωρήσεις και αφίξεις

                                                              στην αιωνιότητα ενός παιδιού

                                                                     που βλέπει έκθαμβο

                                                            τα φωτισμένα τραίνα να περνούν

                                                                και μένει εκεί με τ’ όνειρο 

                                                                  στα μαγεμένα μάτια του

                          

                                                        (από τη συλλογή Φαντάσματα, 2020)

σπίτια παλιά

 

                                                       παραθυρόφυλλα κλειστά

                                                                ξεθωριασμένα

                                                              κάποτε κόκκινα

                                                            σπασμένα κεραμίδια

                                                           και από την καμινάδα

                                                    αχνά μια θλίψη να αναθρώσκει

                                                              μια παγερή ερημιά

 

                                                 καθώς θυμούνται ακόμη σιωπηλά

                                                    εκείνους που πολύ αγαπήθηκαν

                                                       και από χρόνια έχουν φύγει

                                                      φωνές παιδιών μέρες γιορτής

                                                    σαν ρίγος ένα χνώτο ανθρώπινο

 

                                                                 σπίτια παλιά

                                                που τώρα κατοικούνται από τη μνήμη

                                                        από μια λάμψη αδιόρατη

                                                     έναν βαθύ ανέκφραστο λυγμό

 

                                                (από τη συλλογή Φαντάσματα, 2020)

 

η σκληρή εντολή

                                                 να γνωρίζεις την ισόβια εντολή

                                                 να γνωρίζεις τον προορισμό σου

                                                  να κοιτάζεις κατάματα το θηρίο

                                              και να γράφεις στο  κελί σου ποιήματα

 

                                                     να ξέρεις ότι όλα είναι μάταια

                                                  να καταθέτεις γυμνή την ψυχή σου

                                                    να προφέρεις ηδονικά τις λέξεις

                                             και να επιδιώκεις μια ανέφικτη τελειότητα

 

                                             όχι για αραχνιασμένα ράφια βιβλιοπωλείων

                                                     όχι για τον έπαινο και την ιστορία

                                                               να γράφεις για σένα

                                                 γι’ αυτό που είσαι και που δεν αλλάζει

                                                 ίσως έτσι ν’ αγγίζεις και τ’ αδέρφια σου

 

                                                  τα τραύματα που ματώνουν και πονάνε

                                                                 είναι η δωρεά σου

                                                                 να είσαι ευγνώμων

                                                   και να γράφεις στο κελί σου ποιήματα

 

                                                     (από τη συλλογή Φαντάσματα, 2020)