αιωνιότητα

όλα θα σβήσουν, όλα θα χαθούν.
τα δάκρυα μου στον ωκεανό
τα χρώματά μου στο ουράνιο τόξο
το όνομά μου στα φωνήεντα της σιγής.
όλα θα σβήσουν, όλα θα χαθούν.
κι εσύ μια μέρα
σ' άγνωστα μάτια θ' αγαπήσεις
μεθυστικό κι ανώνυμο
το ίδιο προαιώνιο φως

6 σχόλια:

  1. Margo21 Αυγούστου 2009 στις 1:34 μ.μ.

    Μοιάζει μονόδρομος που όμως δύσκολα τον αποδεχόμαστε όλα θα σβήσουν όλα θα χαθούν για να γεννηθούν στη θέση τους νέα.
    Καλό μεσημέρι...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Ground Control to Major Tom"21 Αυγούστου 2009 στις 2:02 μ.μ.

    Τίποτε δεν πάει χαμένο, τα πάντα συν-εισφέρουν σε αυτό που λέγεται "αιωνιότητα"...
    Κομμάτι είμαστε εξάλλου:)
    Καλώς σας βρίσκω:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Poet21 Αυγούστου 2009 στις 2:34 μ.μ.

    Όλα είναι θέμα χρόνου, Margo μου. Η ύπαρξη του ανθρώπου πάνω στη γη είναι το τελευταίο δευτερόλεπτο σ' ένα ρολόι εικοσιτεσσάρων ωρών. Ολόκληροι πολιτισμοί έχουν εξαφανιστεί χωρίς ίχνος ή έχουν αφήσει ελάχιστα ερείπια, όχι η δική μας ασήμαντη ύπαρξη. Αυτή είναι η νομοτέλεια της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet21 Αυγούστου 2009 στις 2:47 μ.μ.

    Καλωσήρθες, Λίνα μου. Πώς μπορώ να μη συμφωνήσω μαζί σου; Υπάρχει και η αρχή της αφθαρσίας της ύλης. Αυτό προσπαθώ να πω στο ποίημα. Ότι θα εξαφανιστεί το εγώ μας, όλα όσα συνιστούν την ατομική μας οντότητα. Αυτό το γεγονός είναι που μας αφήνει απαρηγόρητους.

    Κατά τα άλλα, το νέο χαρμάνι στην αγκαλιά της γης είναι άγνωστο που θα ανθίσει και τι καρπούς θα δώσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος22 Αυγούστου 2009 στις 1:07 μ.μ.

    μήπως το περίμενα εγώ από μένα;

    επαναληπτικό μάθημα για την υπογράφουσα,

    μετά ένα τέταρτο αιώνα.

    αυτό είναι η απάντηση, ποιητή μου,πέταξε από μια σελίδα κι ήρθε στο χώρο της πιο όμορφης ουτοπίας.

    να' σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet22 Αυγούστου 2009 στις 10:20 μ.μ.

    Ο ίδιος μας ο εαυτός είναι ένα μυστήριο, έτσι;

    Καλή τύχη, Κατερίνα (ή όπως αλλιώς τελικά σε λένε) όπου κι αν σε φέρουν τα βήματά σου. Ακόμη και στην ουτοπία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή