έρωτας, 2

χάθηκε η πόλη μες στα φώτα της

κι έπλεε μόνη η βάρκα στ' ανοιχτά.

χαμογελούσε εκείνη

με το πιο βαθύ της θάλασσας.

άρχισε τότε η νύχτα να προφέρει

λέξεις μυστικές, ηδονικές

άρχισε να χιονίζει ο ουρανός

κόκκινα και γαλάζια ξέφτια στα μαλλιά της.

έμεινε εκείνος θαμπωμένος

και η στιγμή ανάμεσά τους κάπου

εκστατική για πάντα

έρωτας

τα χόρτα χάιδευαν τα πόδια της

ο αέρας τα μαλλιά της

η πρωινή δροσιά ριγούσε στη επιδερμίδα της

κι ο ουρανός;

μόλις την είδε στ' ανοιξιάτικο λιβάδι

ο ουρανός

κατέβηκε αργά και μίκρυνε

και έγινε στο χέρι της γαλάζια ομπρέλα

όνειρο

να περπατάς ανάλαφρα

σαν μακρινό τραγούδι

κι όλα ν' ανθίζουν γύρω σου

μες στον μπαχτσέ το σούρουπο

ένας γαλάζιος άνεμος

ν' ανάβει ξαφνικά τα φώτα τ' ουρανού

λόγια δειλά στα φύλλα να σου ψιθυρίζει

τα χρώματα που χάθηκαν

στα μάτια σου εξαίσια ν' αστράφτουν πάλι

σαν άρωμα να σε τυλίγουν μυστικά

να είσαι εκεί όπως παλιά

κι όπως παλιά να μ' αγαπάς

έρημος

ματώνεις ολημέρα στον τροχό

σαν έρθουν τα βαθιά μεσάνυχτα

βάφεις με το αίμα

κόκκινο έναν χαρταετό

και τον υψώνεις με σπασμένα δάχτυλα

στον ουρανό να λάμπει σαν αστέρι

κάθεσαι στο παράθυρο μετά

μακριά τον βλέπεις και δακρύζεις

έτσι γεννιέται τ' όνειρο