Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...60ο-εξαίσια άνθη του νερού

                                                                                     άδειασε η μέρα
                                                                            έσβησε η πίκρα της ζωής.
                                                               κοιμούνται τώρα εκείνοι κι ονειρεύονται
                                                                      σε μυστικά λιβάδια τ’ ουρανού.
                                                                           εκείνοι τώρα ταξιδεύουν
                                                             σε σήραγγες ανεξερεύνητες της απουσίας.
                                                             παιδιά που ξαναγύρισαν σε χώρα μαγική
                                                              μάτια που ψιθυρίζουν χιλιάδες χρώματα
                                                                                 μέσα στο φως
                                                                             άνθη της μνήμης
                                                                       εξαίσια άνθη του νερού

(από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας, 2007)

 

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 59ο - ν' ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα

                                                       ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
                                                     και να χαμογελάει μια γλάστρα στο μπαλκόνι
                                                    αχνά μες στο ψιλόβροχο να ξημερώνει Κυριακή

                                                                 το χώμα να μυρίζει γειτονιά
                                                            και ο ταβλάς ξεροψημένο σάμαλι
                                                   ένας χαρταετός να υψώνεται πάνω απ’ τα κάστρα

                                                      νωχελικά να κατεβαίνεις την Αριστοτέλους
                                                          να κάθεσαι σε καφενείο της παραλίας
                                                                πίσω απ’ τα τζάμια να ρουφάς
                                                                αργά, πολύ αργά τον τούρκικο
                                                        και να καπνίζεις ένα, δύο, τρία τσιγάρα
                                                        με τον καπνό να σε τυλίγει σαν ομίχλη
                                              κοιτάζοντας τα ψαροκάικα και πιο βαθιά τη θάλασσα

                                                   ν’ ακούγεται από μακριά μια φυσαρμόνικα
                                                    χρώματα σκοτεινά να αναδύονται στο φως
                                                                  να ονειρεύεσαι ταξίδια
 

            (από τη συλλογή Μυστικά και θαύματα, ο ανεξερεύνητος λόγος της ουτοπίας  2007)