στο αναλφάβητο τραγούδι
που συνθέτει το σκοτάδι και το φως
και στο βουβό τηλεγραφόξυλο του γαλαξία.
στα απαγορευμένα μυστικά και θαύματα
και στον ανεξερεύνητο λόγο της ουτοπίας.
σε κάθε αγγελτήριο της απουσίας του
πίσω από κάθε φόνο
και στις χιλιάδες γλώσσες της σιγής.
πατρίδα μου, ονομάζεσαι ανυπαρξία
ανυπαρξία, το όνομα σου είναι θεός
που συνθέτει το σκοτάδι και το φως
και στο βουβό τηλεγραφόξυλο του γαλαξία.
στα απαγορευμένα μυστικά και θαύματα
και στον ανεξερεύνητο λόγο της ουτοπίας.
σε κάθε αγγελτήριο της απουσίας του
πίσω από κάθε φόνο
και στις χιλιάδες γλώσσες της σιγής.
πατρίδα μου, ονομάζεσαι ανυπαρξία
ανυπαρξία, το όνομα σου είναι θεός
11 σχόλια:
Βουβό το τηλεγραφόξυλο, αναλφάβητα τα χελιδονάκια σου, Τζούλια, αλλά όλα τόσο εύγλωττα !
κάποτε τα τόσα αγγελτήρια της απουσίας οριοθετούν.
και προσδιορίζουν το οριστικό.
Τόλη, βουβά τα τηλεγραφόξυλα
κι ίσως είναι καλύτερα έτσι.
σε φιλώ
Δηλαδή, ο Vladimir, o Estragon κι εγώ να μην περιμένουμε τον Godot; Ή να τον περιμένουμε πάντα, έστω κι αν ξέρουμε ότι ποτέ δεν θα ΄ρθει;
Ξέρεις κάτι, δισυπόστατη; Λέω να πάμε εμείς να τον βρούμε. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η πόρτα του παραμένει πάντα ανοιχτή.
μία από αυτές τις γλώσσες της σιγής
μιλούν και τα χελιδονάκια πάνω στα βουβά τηλεγραφόξυλα, καθώς ετοιμάζονται για την αποδημία τους...
σαν...αγγελτήριο της απουσίας τους
αλλά και του γυρισμού τους...
πράγματι Τόλη...ανεξερεύνητος ο λόγος της ουτοπίας...
O.K., you've done it, που θα έλεγε και η Λίνα. The die is cast. Ως πλοηγός του απείρου (δηλαδή, της αιώνιας άνοιξης), το χελιδονάκι ανακηρύσσεται πουλί της ουτοπίας.
εγώ στη θέση σου..και των συνοδοιπόρων σου, εννοείται-θα πήγαινα .
όχι σήμερα, χτες!
οι πόρτες δε μένουν επ' άπειρον ανοιχτές!!
Συνοδοιπόροι είμαστε όλοι και όλοι εκεί θα καταλήξουμε, με την ευγενική παρότρυνσή σου ή όχι.
Δεν είναι πόρτες ακριβώς. Όπως λέει ο Τομ Στόπαρντ : "it's a gap, and when the wind blows through it, it makes no sound". Ρώτησε τον Ρόζενκραντζ ή τον Γκίλντενστερν αν δεν με πιστεύεις.
συνοδοιπόροι σ' έναν γαλαξία βουβών τηλεγραφόξυλων,
μα δε διαφώνησα.
πάντα εκτιμούσα τους προσεχτικούς, λεπτούς χειρισμούς στη γλώσσα(βλ."ευγενική παρότρυνση"),
απλά, σκεφτόμουν κάτι διαφορετικό όταν μιλούσα για "πόρτες",
εξ αφορμής των στίχων σου,
η σκέψη του αναγνώστη τρέχει μέσα από βουβά τηλεγραφόξυλα με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
την καλημέρα μου.
Μία ζεστή καλημέρα στην κάθε άλλο παρά αναλφάβητη σύνθεσή σου. Έχω διαβάσει το ποίημα σου, από τότε που το ανάρτησες, άγνωστο πόσες φορές.
Πολλές αναγνώσεις χωρά κι εξερευνήσεις.
Αχ, όλο με μυστηριώδη κορίτσια έχω να κάνω. Κατερίνα μου, που είσαι και Αριάδνη (ή δεν είσαι), τι φταίω εγώ αν ο μίτος σου με οδήγησε αλλού; Τι ήθελες, να πέσω κατευθείαν στο στόμα του Μινώταυρου; Και ποιος είπε ότι δεν έχεις το δικαίωμα της διαφωνίας;
All's well that ends well. Καλό απόγευμα.
Υπάρχει μια παράδοξη συνέπεια εδώ, καλή μου Χ.Ν. (μα, μόνο εγώ παίζω με ανοιχτά χαρτιά;) Το ποίημα μιλάει για το άγνωστο κι εσύ το έχεις διαβάσει άγνωστο πόσες φορές.
Το πεπρωμένο μας είναι να ρωτάμε, να αμφιβάλλουμε, να εξερευνούμε. Όχι ότι τελικά θα μάθουμε τίποτα, αλλά ... Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Δημοσίευση σχολίου