αχνίζει λουλουδιάζει όπως το κύμα

χορταριασμένες πέτρες στο λιμάνι ο χρόνος

κόκκινες στέγες που θυμίζουν φως

στο βάθος η μεγάλη πόλη

στο βάθος όνειρο θαμπό η παραλία

μοναχικό ένα χελιδόνι

μέσα στα ξέφτια που σκορπίζει

καθώς ομίχλη ο ουρανός

κι όμως σε βλέπω ξαφνικά

να πλησιάζεις με το ανάλαφρό σου βήμα

να πλησιάζεις με τ’ ανήσυχα σου χέρια

να πλησιάζεις με τα εκστατικά σου μάτια

σε βλέπω

σε γνωρίζω αγάπη

γνωρίζω την κομμένη ανάσα σου

που υψώνεται δειλά στο στήθος

και ψιθυρίζει όπως το κύμα

αχνίζει λουλουδιάζει όπως το κύμα

έως ότου σβήσει ο άνεμός της

έως ότου

προφέρει λέξεις μυστικές

εκείνο το χλωμό το μελαγχολικό

στα χείλη και το πρόσωπό σου

σε βλέπω

σε γνωρίζω αγάπη

ικέτης στο δικό σου φως

παλιές γραφές και θαύματα

πειρατικό καράβι στ’ ανοιχτά

μες στην ομίχλη με σημαία τ’ όνειρο

κόκκινο και βαθύ γαλάζιο

σ’ ένα χρώμα μονοσύλλαβο

όπως το δάκρυ τ’ ουρανού

ή το φως

αυτό είσαι

κι εγώ

ρίγος αιχμάλωτο

στον ήχο της φωνής σου

βαθειά στα μάτια σου

κρυμμένη λάμψη

καυτή ανάσα

που ανεμίζει τα μαλλιά σου

έκθαμβος μελετώ

παλιές γραφές και θαύματα

αναζητώ τον μυστικό ορίζοντα

όπου ελλοχεύει η μοίρα

δυο λέξεις έξι γράμματα

το όνειρο είναι όνειρο

αυτό είναι σ’ αγαπώ

από το άλφα ως το ωμέγα του

αυτό είναι σ’ αγαπώ

δυο λέξεις που κανείς

δεν πρόφερε ως τώρα

και μόλις ανακάλυψα εγώ

με την ομίχλη

με το άρωμα του ονείρου

όμως απτές, πραγματικές

όπως η γη

όπως η ανάσα σου

εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω

μα σ’ αγαπώ

μ’ όλα τα γράμματα

μ’ όλα τα ρήματα

τα επιφωνήματα

με τη σιωπή μου

σ’ αγαπώ