Ζω

(φωτογραφία: by Ben Goossens)

τη στιγμή που ένα παιδί

στο βλέμμα του σηκώνει

την οδύνη αιώνων

τη στιγμή που το φτερό

με ένα του άγγιγμα

το σίδερο λυγίζει

ζω τη στιγμή

που ακούω εκστατικά

τη μελωδία των χρωμάτων

ζω στο έλεος των θαυμάτων

αίνιγμα

με κάποιο τρόπο μαγικό

η ανάμνηση έχει γίνει προσμονή

κι όλες οι σκονισμένες μέρες μου

έχουν λουστεί στα μάτια σου

αστράφτει η Κυριακή στη γειτονιά

σαν καθαρό πουκάμισο φρεσκοσιδερωμένο

λοιπόν τι να ‘ναι αυτό το ρίγος

αυτή η εξαίσια λάμψη

οι σπίθες στο μισάνοιχτο παράθυρο

το ξεχασμένο άρωμα στο χώμα

η μουσική που πάλι ακούω στο μπαλκόνι μου

τι να ‘ναι αυτό το κόκκινο πουλί

ανάμεσα στα φύλλα

μεθυστικό σαν άνοιξη;

φωνή, ανάσα, ανάλαφρο περπάτημα

ή ξαφνικό χαμόγελο

τι να ‘ναι αυτό το θαύμα;