το ανέκφραστο που εκφράζουν

είναι στιγμές που οι λέξεις δραπετεύουν

από τη σκέψη

από τα χείλη

απ’ τις σελίδες των βιβλίων

και γίνονται ένα μπλε βαθύ

ή της φωτιάς το κόκκινο σε ζωγραφιά

του έρωτα και τ’ ουρανού

άλλοτε πάλι ξαφνικά

το ανέκφραστο που εκφράζουν

γίνεται νότες

μουσική νυχτερινή

σ’ έρημο δρόμο με αρχαίους κυβόλιθους

κανείς δεν ξέρει

ποιον άλλο κόσμο θα συνθέσουν

κανείς δεν τις αναγνωρίζει

καθώς στη νέα τους διάσταση

χαμογελούν

αδιόρατα, ανεπαίσθητα

αινιγματικά

στα μαύρα σύνορα

βαδίσαμε μέρες και μήνες

χρόνια βαδίσαμε σαν μόνο μια στιγμή

μες σε λιβάδια και φαράγγια

και στην πολύβουη ερημιά των πόλεων

κοιτάζοντας τ’ αστέρια ή το χώμα

μα πάντα μέσα στην ομίχλη

ακολουθώντας πάντα τους σταυρούς

που πίσω αφήναμε

πάντα ρωτώντας και μην παίρνοντας απάντηση

φτάσαμε τέλος στα μαύρα σύνορα

χωρίς ποτέ να ξέρουμε

εκείνον που μας οδηγούσε

χωρίς ποτέ να ξέρουμε

αν θέλαμε να φύγουμε ή να μείνουμε

και αν θα αφήναμε ή θα βρίσκαμε

μια ξένη χώρα ή την πατρίδα

από τα σύνορα λοιπόν σας γράφω τώρα

αυτές τις μάταιες λέξεις στο σκοτάδι

μόνος μου με τους λίγους που απόμειναν

και τυχερός την τελευταία στιγμή

ένα σπασμένο χέρι που μπορώ

να τους απλώσω ή να κρατήσω