Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...38ο - και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω

όταν το κάτι αυτό

το οτιδήποτε

για μένα θα τελειώσει

και πάλι εγώ στο τίποτα θα υπάρχω

θα είμαι εκείνο που τα μάτια σας θαμπώνει

το ύψιλον στα μυστικά, στη νύχτα, στην ψυχή

η απαλή καμπύλη στο αύριο

το χι στο χάδι ή στο χώμα της πατρίδας σας

όταν το κάτι αυτό

το μάταιο οτιδήποτε τελειώσει

στο τίποτα η αγάπη ξεχασμένη θα υπάρχει

θα σας αγγίζει απαλά

θα σας ζητάει χαμογελώντας το αδύνατο

(από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό, 1998)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 37ο - το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα

την ώρα που ένιωθα ασφαλής
στην πέτρινη σιγή του κόσμου
άνοιξαν ξαφνικά οι μυστικοί κρουνοί το απομεσήμερο
και η αυλή πλημμύρισε κίτρινες πεταλούδες
γιορταστικά πολύφωτα
ιπτάμενα ίχνη του απρόσιτου που ενεδρεύει
την ώρα που ένιωθα ασφαλής
με ξύπνησε το κίτρινο περπάτημα στα χόρτα
κι είδα μέσα στο φως να ξεπροβάλλει η τίγρη

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...36ο - σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως

προφέρετε τις λέξεις απαλά
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
και σταθερά
σαν μια μπουκιά ψωμί στα δόντια
ύστερα αφήστε τις να περιπλανηθούν στην ερημιά
για λίγο σ' άγριες γειτονιές
κι εκεί που ζουν και μεγαλώνουν τα παιδιά στο χώμα
προφέρετε τις λέξεις απαλά
με τα δικά τους σχήματα
με τις δικές τους μουσικές και εικόνες
σαν να κρατάτε με τα χείλη μιαν αχτίδα φως
ή την ψυχή του ναυαγού
όταν μοναχική επιστρέφει στην πατρίδα

 

(από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό, 1998)

 

             

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...35ο - βυθισμένοι σε αχνά χαμόγελα και φως

μέσα σε πολύχρωμα αδιάβροχα και ζεστούς σκούφους
φορώντας τις μαγικές τους μπότες
βυθισμένοι σε αχνά χαμόγελα και φως
κάθε πρωί εισπλέουν στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς
οι άγγελοι που δεν γνωρίσαμε
σαν μπίλιες απ' τις τσέπες τους στο χώμα απλώνουν
όλα τ' αστέρια τ'ουρανού
μας δείχνουν τον θεό που δεν πιστέψαμε
σκορπίζουν στον αέρα θαύματα που δεν αξίζουμε
με μιαν ανάσα τους στηρίζουν την ετοιμόρροπη ζωή μας

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 34ο - ένα ποτάμι στοιχειωμένο

ένα ποτάμι στοιχειωμένο είναι το αίμα μου

από προγόνους και μνήμες σκοτεινές

λάμψεις της αστραπής που σχηματίζουν λέξεις

ταξίδια μυστικά σε χώρες που ποτέ δεν γνώρισα

ένα ποτάμι στοιχειωμένο είναι το αίμα μου

μια μουσική

ένα μελλοντικό καράβι

πλησίστιο που περιπλανιέται

σε κατακόμβες φωτεινές του γαλαξία

(από τη συλλογή Χώμα στον ουρανό, 1998)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...33ο - επικίνδυνα έως απαράδεκτα αθώος

ο καλοκαιρινός μου ίσκιος

μακρύς, λεπτός κι αγέρωχος

ούτε μια μέρα πάνω απ’ τα δεκαοχτώ

αν το παιδί πράγματι είχε πει

ο βασιλιάς είναι γυμνός

μετά την πρώτη έκπληξη

τον πρώτο ίσως θαυμασμό και φθόνο

θα επέπιπτε ως είθισται η εξουσία

με τους λακέδες και τις πόρνες της

να το κατασπαράξει

ως είθισται αιώνες τώρα

καμία έκπληξη λοιπόν

όταν καλείται η αθωότητα να απολογηθεί

καμία έκπληξη όταν δοξάζεται η ατιμία

ούτε ίχνος παραπόνου

γι’ αυτά και τα χειρότερα

να βλέπουμε μονάχα και να ξέρουμε

και να μην επιτρέπουμε την αυταπάτη

και να κρατάμε ακέραια

στο στήθος μας την έκρηξη

ο καλοκαιρινός μου ίσκιος

μακρύς, λεπτός κι αγέρωχος

ούτε μια μέρα πάνω απ’ τα δεκαοχτώ

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...32ο - Αυτοβιογραφία, 1

κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου

απλώνω τα σπασμένα δάχτυλα

και της χαϊδεύω τα μαλλιά

της γράφω παραμύθια

της ψιθυρίζω ποιήματα

και τη φιλάω τρυφερά στα μάτια

λες κι είναι ένα μικρό παιδί

ζεστό καφτό

και με τον εφιάλτη από τον ύπνο τρομαγμένο

λες κι είναι το δικό μου το παιδί

λες κι είναι όλα τα παιδιά του κόσμου

που αξίζουν ένα θαύμα καθημερινό

όπως το βότσαλο όταν αστράφτει

με χίλια χρώματα στα διάφανα νερά

και ζουν μέσα στο ψέμα και τον θάνατο

κρατάω την ανθρωπότητα στην αγκαλιά μου

να τη ζεστάνω για να ζεσταθώ κι εγώ

και της μιλάω για ν' ακούσω ζωντανή φωνή

και κλαίω

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...31ο - Όταν πεθαίνει ένα παιδί, 1

αβιταμίνωση

είναι όρος των στατιστικών δελτίων

η πείνα εξωραϊσμένη

αποπροσωποποιημένη

όπως θα τόνιζε και κάποιος διανοητής

λέξη χωρίς εικόνα

ένα παιδί είναι μονάκριβο

ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο

με την κοιλιά πρησμένη

μάτια που δεν χωράνε πια στις κόγχες τους

σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές

πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου

όταν πεθαίνει ένα παιδί

πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα

βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά

πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα

όταν πεθαίνει ένα παιδί

ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών

κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους

ενώ σαν χάλκινο πουλί

ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα

όταν πεθαίνει ένα παιδί

οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται

τριγύρω ο κόσμος καταρρέει

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 30ο - Θεσσαλονίκη

με το όμικρον του ονείρου στο τέλος

της δεύτερης μ.Χ. χιλιετίας

ξεχύνεται απ' τα υψώματα στη θάλασσα

σαν κατρακύλι με το όμικρον του ονείρου

ανηφορίζει από τη θάλασσα στον ουρανό

σαν προσευχή με τη θαμπή φωνή του πλήθους

όχι κούφια και άφωνη

σαν τις πολύχρωμες κραυγές των διαφημίσεων

όχι φτηνή και χρήσιμη

σαν πλαστικό ουροδοχείο

όχι τυφλή

για τα παιδιά της

για τα δέντρα και τους ποιητές

για κάθετι παράλογα που ανθίζει

εβραία σλάβα αρμένισσα

ανατολίτισσα ρωμιά τουρκάλα

κοινότητα της αρετής και της παιδείας

επέμενε ο ανώνυμος εκείνος ζηλωτής

κρατώντας τη στιγμή μετέωρη

πάνω από τα παρελθόντα και τα μέλλοντα

πριν εξακόσια τόσο χρόνια

παγκόσμια πόλη ελληνική

αρσενική σαν τον βαρδάρη της

σαν τα ρεμπέτικα τραγούδια και τα καλντερίμια της

γυναίκα σαν την απεραντοσύνη

και σαν τον ήλιο στον φιλόξενό της κόλπο

μεθυστικά όταν βασιλεύει

παγκόσμια πόλη μακεδονική

με το διπλό άλφα της αγάπης

κυβόλιθο στην Εγνατία Οδό

με τον δικό της ουρανό Ναζίμ στα μάτια σου

κόρη της Ιωνίας

την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας στα κάστρα της

ψυχή της προσφυγιάς

καμένη κουρσεμένη ανίκητη

κοινότητα της αρετής και της παιδείας

που δεν δανείζεται αλλά δωρίζει

που ζωγραφίζει χαμογελαστές καμπύλες

στην ανθισμένη από το χώμα Παναγία Χαλκέων

με το αβέβαιο άρωμα της ουτοπίας

πατρίδα

με ανοιχτές τις πύλες απροσπέλαστη

κοινότητα της αρετής και της παιδείας

αρχαίο καράβι με κομμένες άγκυρες

μες στο νωχελικό φθινόπωρο της παραλίας

για το ατέλειωτο ταξίδι στο απρόσιτο

πέρα ως πέρα φωταγωγημένο

από τα μάτια των παιδιών

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...29ο - ουτοπία αναρχικού λούστρου

κάθεται σταυροπόδι σ' ένα σύννεφο

βουτώντας το πινέλο του

στο κασελάκι με τα χρώματα

το κασελάκι με τις λέξεις

με τον τζιλά και τ' άλλα εκρηκτικά

και βάφει κόκκινα τα υποδήματα

κάθε περαστικού θεού

κόκκινο κόκκινο και μαύρο

ένα παιδικό μπαλόνι

με την απρόσεχτή του κίνηση

τα θαμπωμένα μάτια του

από του ήλιου την εγγύτητα

τα πάντα κάποτε αναποδογυρίζουν

και τότε στάζει ο ουρανός

μυριάδες άστρα

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997,

              ενότητα ΙΙ, Επικίνδυνα έως απαράδεκτα αθώος)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...28ο - Άφυτος, 2

είναι γλυκό το φως

αιώνες που ωρίμασε στην απουσία

και αναδύεται τώρα σε αρχαία ερείπια

αστράφτουν γύρω τα ταπεινά του κόσμου

φύλλα ζουζούνια αγριόχορτα

μια σαύρα ακίνητη στο πρόσωπο της πέτρας

σαν προσευχή η μοναχική γυναίκα

στον δρόμο που ανεβαίνει προς τα μνήματα

ανάμεσα σε ξαφνικά λιλά και κίτρινα

είναι γλυκό το φως

μετά το ατέλειωτο ταξίδι στο σκοτάδι

και η μικρούλα έρημη εκκλησιά

με το θαμπό της κόκκινο

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 27ο - την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας

την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας

εισπλέει αθόρυβα

στις γκρίζες γειτονιές του κόσμου

ο μέλλων χρόνος ως πέλμα αιλουροειδούς

ελεύθερο

το πάνσοφα αθώο βλέμμα των νηπίων

στον παρελθόντα χρόνο εναποθέτει

τα πορφυρά ενδύματα της εξουσίας

από το άλφα ως το ωμέγα

ευθύς τα γράμματα ενώνονται και ενοποιούνται

στο σχήμα του ήλιου ανατέλλουν τα παράθυρα

αρχαίοι λινοτύπες

συνθέτουν τίτλους με λευκά πουκάμισα

και κάτω από τα υψωμένα χέρια

το αύριο έκθαμβοι αναγγέλλουν στους εξώστες

κορίτσια αστραφτερά σαν χελιδόνια

με το άπειρο ολοζώντανο στα μάτια τους

στις στέγες αιωρούνται

και τα ερωτικά προαύλια

φωτιά από σύννεφα απλωμένη στα μαλλιά τους

συστάδες δέντρων διαρρηγνύουν την άσφαλτο

και σιωπηλά αναδύονται στο φως

έφηβοι κωπηλάτες λάμνουν

το πυροτέχνημα κορμί

και στο γαλάζιο εξακτινώνονται

ενώ τριγύρω τα περίπτερα

λικνίζονται στη μουσική

που ηδονικά τις χαραμάδες διαστέλλει

παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου

λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό

(από τη συλλογή Την κοκκινόμαυρη ανεμίζοντας της ουτοπίας, 1997)
 

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα...26ο-λέξεις αμετανόητες

τα χρόνια μου έζησα εξόριστος

ένας μισοσβησμένος στίχος

σ' αρχαία μετόπη της γενέθλιας πόλης

μέσα στο κάθε κύτταρό μου

ήταν γραμμένη η προαιώνια ουτοπία

έτσι ακριβώς όπως την είχε ονομάσει

ο καθημερινός τριγύρω θάνατος

πάντα ταξίδευα

αφού ο βαρδάρης σου με γέννησε

και το άλφα της αγάπης σου

με σφράγισε πατρίδα

αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πύλες μου

ποτέ το ψέμα δεν προσκύνησα

την ποίηση δεν εγκατέλειψα

τα κάστρα στο γαλάζιο όταν προσεύχονται

πέρα ως πέρα φωταγωγημένα

από τα μάτια των παιδιών

(από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης, 1994)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 25ο-γενέθλια πόλη,1

αγιόκλημα και ψάθινες καρέκλες

για να τσιμπολογάνε τα παιδιά

απ’ τα χουνάκια με τα τυπωμένα φύλλα

κι από το καλοτάξιδο πανί της Αίγλης

σπόρια ονείρου

εκεί στο τέρμα της ανηφοριάς

ο ήλιος ν’ αμολάει απλόχερα τους ήχους

από τα κατρακύλια και τα ξύλινα πατίνια

στο καλντερίμι της Αγνώστου Στρατιώτου

αριστερά και δεξιά πιο κάτω

ν’ απλώνεται η πλατεία ουρανός

με τα αρχαία λουτρά του Παραδείσου

και τ’ άσπρα σύννεφά της ν’ ανεμίζουν

σημαία στο καμπαναριό του Άη Δημήτρη

μέσα απ’ τη γη να ξεπροβάλλει

η ανθισμένη Παναγία Χαλκέων

όλα στη θέση τους αμετακίνητα

όπως το χέρι του πατέρα

τους εφιάλτες στο σκοτάδι όταν έδιωχνε

η φλόγα απ’ το δαδί να λαμπαδιάζει

στο πρωινό δωμάτιο του χειμώνα

κάθε κατώφλι μια ζεστή ποδιά

και ο βαρδάρης άγριος παγερός και οικείος

ένας μεγάλος αδερφός, μια βεβαιότητα

διαρκώς να αλλάζουν και να μένουν

όλα στη θέση τους αμετακίνητα

αμετακίνητη η Πλατεία Δικαστηρίων

απ’ όπου ξεκινούσε κι όπου τέλειωνε

η Εγνατία Οδός αυτού του κόσμου

(από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης, 1994)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...24ο - Πατρίδα, 1

ωραία κυκλική λέξη η πατρίδα

με το διπλό άλφα της αγάπης

προαιώνιο εφαλτήριο του βαρδάρη

κυβόλιθος στην Εγνατία Οδό

μια σειρά όρθια γιώτα τα κάστρα της

λυγισμένα κατάρτια οι νεκροί της

που ναυλοχούν γαλήνια παραδίπλα

μέσα στην προσωρινή ομίχλη της νύχτας

ωραίος προορισμός η πατρίδα

με τη δική της μουσική του ρο

που είναι ρίζες και γίνεται ροή

κάτω από τους φανοστάτες της παραλίας

με τις πυγολαμπίδες στην απέναντι ακτή

πριν και μετά κάθε ταξίδι

το διπλό άλφα της αγάπης

και το δέλτα του ποταμού

που εκβάλλει στην απεραντοσύνη

(από τη συλλογή Το διπλό άλφα της αγάπης, 1994)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...23ο - σαν ήλιοι θ' ανατείλουν

στις άδειες κόγχες θ' ανατείλουν

και θ' αστραποβολήσουν κάποτε

σαν ήλιοι τα μάτια των νεκρών μας

το πετρωμένο τελευταίο δάκρυ τους

θα λιώσει

πλατύφυλλο το φως θα δώσει τέλος

στον ισοθάνατο εκπατρισμό τους

και θα γυρίσουμε όλοι αγκαλιασμένοι

από τον ξένο πάνω και τον ξένο κάτω κόσμο

στην κεντρική πλατεία της πατρίδας

ο μόνος που θα κλάψει τότε

θα είναι εκείνος που ονομάσαμε θεό

πρώτη φορά το πρόσωπό του φανερώνοντας

πάνω απ' τις ψάθινες καρέκλες

ν' ανθίσουν τα μπαλκόνια και τα σύννεφα

να σπάσουν στα σοκάκια οι στάμνες

να πλημμυρίσει ο χώρος μουσική

σαν ήλιοι θ' ανατείλουν κάποτε

τα ωραία μάτια των νεκρών μας

θεός και άνθρωποι θα εξισωθούν στο φως

(από τη συλλογή Ξένες χώρες, 1991)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...22ο-άλφα στερητικό

μερικές φορές χαμογελούν ανεξήγητα

δεν ενδίδουν όμως ποτέ

ασυγκίνητοι μένουν στα δάκρυά μας

απρόσιτοι

όπως ο μυστικός κρουνός

που τη νύχτα σκορπίζει στον κόσμο

οι νεκροί

για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη

(από τη συλλογή Ξένες χώρες, 1991)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ... 21ο - Καταγωγή

τι νάχει απογίνει ο πατέρας

ατμός θαλασσινού νερού

κι ύστερα σύννεφο που ταξιδεύει ανατολικά

αφράτο χώμα μήπως

της γλάστρας στο περβάζι

λουλούδι που ανθίζει

αλλάζει χρώμα και μαραίνεται

ή μήπως άγγιγμα

εκεί που δεν υπάρχει χέρι

δάκρυ αλμυρό

εκεί που δεν υπάρχει μάτι

σπάνια χαμόγελο

που διαγράφεται αχνό στην πρωινή ομίχλη

σε ξένη χώρα γύρισε ο πατέρας

σε χώρα άγνωστη μα και παράξενα οικεία

κει που πηγάζει απρόσιτο το φως

και μεταγγίζεται στο βλέμμα των παιδιών

και μέσα σε οδυνηρή διαφάνεια

μου γνέφει

(από τη συλλογή Ξένες χώρες, 1991)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματά...20ο-Τα δέντρα

εξόριστα παιδιά τ' ουρανού
για την απόλυτη αθωότητά τους
χωρίς πίκρα κατάντικρυ στο γαλάζιο
ανοίγουν μεγάλα πράσινα μάτια
κι άλλες φορές κίτρινα ή κόκκινα
χορδές της μουσικής και της μοναξιάς τους

τα δέντρα υμνούν το φως
ανάβοντας σιωπηλά το κάθε τους φύλλο
ψιθυρίζοντας ένα παιδικό τραγούδι
αγγίζοντας τη φουντωτή ουρά του ανέμου
φιλοξενώντας πουλιά κι αστέρια
έτσι μιλώντας για το απρόσιτο

τα δέντρα
ένα ουράνιο τόξο που φύτρωσε στη γη
φωτίζουν γαλήνια την αιωνιότητα
για τον άνθρωπο

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...19ο Ξένες χώρες

πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό

γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα

πίσω απ' την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος

από τη χαραμάδα εισρέει

και στα θαμπά μου μάτια διαχέεται

ηχεί το σήμαντρο μιας παιδικής φωνής

ανάμεσα στο τέλος την αρχή

τις σκόρπιες συλλαβές των λέξεων

απλώνεται καπνός κρασί

μεθυστικό ανθρώπινο άρωμα

ακούγεται ένα γέλιο κοντινό

σαν γυναικεία δάχτυλα που ανιχνεύουν

τη μουσική κάτω απ' το δέρμα

πίσω απ' την πόρτα ζει ο δικός μου κόσμος

το φως στον ύπνο που δεν χάρηκα

το φως που τώρα δεν αγγίζω

καθώς ξεφτίζει στο κατώφλι μου

πέρασα από τον ύπνο σε δωμάτιο σκοτεινό

γύρισα σε μιαν άλλη ξένη χώρα

(από τη συλλογή Ξένες χώρες, 1991)

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ...18ο κασταλία πηγή

γαλάζιο σύννεφο

μικρό πουλί

δώρο της τύχης και της άνοιξης

σαν ινδιάνος ονομάζω το παιδί μου

ζεστή φωτιά

αρκούδας γούνα απαλή

ανθισμένο καλύβι σ' ένα κόσμο ερημιάς

σαν εσκιμώος ονομάζω το παιδί μου

πρωινή δροσιά του χόρτου

φτερουγίζει στο μέτωπό του

η ανάσα του σαν κόκκινο μπαλόνι

υψώνει επίκληση στον ουρανό

με δέος η απεραντοσύνη

αγγίζει τα δυο του χρόνια

κι εγώ ισοβίτης από τοίχο σε τοίχο

τα βήματά μου που μετρούσα

λούζομαι τώρα στις μυστικές του λέξεις

με τα νύχια στην πέτρα ζωγραφίζω το φως

Τα 50+ αγαπημένα μου ποιήματα ..17ο-μοίρα αγαθή

στην Ισιδώρα

αν είσαι πράσινο φύλλο

σ' έρημο καπνομάγαζο

κι ούτε μια αχτίδα ήλιου

διαπερνά τα σκονισμένα τζάμια

όταν σε έσχατη απόγνωση

γυρεύεις τις πηγές σου

θυμήσου πως στην κωμόπολη σουγκ-λι της κίνας

υπάρχω εγώ

περίτεχνο ψηφιδωτό και φως

προορισμένος να χαϊδεύω τα γυμνά σου πέλματα

(από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου, 1986)