και πάλι στα κρυφά ανθίζει ο κόσμος

στα κρεμασμένα ρούχα ξεστρατίζουν
αχτίδες του ήλιου και η δροσιά
των δέντρων που δειλά αναθρώσκει
στο φως μικρές αυλές απλώνουν
χρώματα κι ευωδιές, παιχνίδια
χορταριασμένη απλώνουν τη γαλήνη τους
κάτω απ' το πίσω μου μπαλκόνι

είναι μια μέρα καθημερινή
και είναι σαν να λείπουν όλοι
και όμως σαν να είναι όλοι εκεί

γελιέμαι ή μήπως πάλι στα κρυφά
ανθίζει ο κόσμος;

εξαίσια άνθη του νερού

άδειασε η μέρα
έσβησε η πίκρα της ζωής.
κοιμούνται τώρα εκείνοι κι ονειρεύονται
σε μυστικά λιβάδια τ’ ουρανού.
εκείνοι τώρα ταξιδεύουν
σε σήραγγες ανεξερεύνητες της απουσίας.
παιδιά που ξαναγύρισαν σε χώρα μαγική
μάτια που ψιθυρίζουν χιλιάδες χρώματα
μέσα στο φως
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού

ο μυστικός κήπος

κλείνουν τις πόρτες, τα παράθυρα
βουλώνουν με κουρέλια κάθε χαραμάδα
κι ενώ στα σκεύη στην κουζίνα ηχούν
και το διπλό κρεβάτι τρίζει
ο κήπος μπαίνει στο δωμάτιο

ο κήπος μπαίνει στο δωμάτιο μυστικά
μεταμορφώνεται σε πουπουλένιο στρώμα
τα φύλλα και τα πράσινα κλαριά
γίνονται επιδερμίδα, χείλη
γίνονται κεντημένα μαξιλάρια

με τα λουλούδια και τα σιντριβάνια του
με χώμα μυρωμένο, αφράτο
ανθίζει ο κήπος στο δωμάτιο
τα γκρίζα πρόσωπα μιας άλλης εποχής
θυμούνται και παράξενα φωτίζονται
στου τοίχου τις παλιές φωτογραφίες

ο κήπος κατακτά και παραδίδεται
εξερευνά κι ανακαλύπτει
με χίλιες δυο κραυγές, επιφωνήματα
με αναστεναγμούς και βογκητά
ως το μακρόσυρτο αχ και τη σιγή του τέλους

όλα τριγύρω είναι καθημερινά
κι όμως ο κήπος μπαίνει στο δωμάτιο
ο προαιώνιος κήπος
από το τίποτα σαν θαύμα ξαφνικά

οικόσημο του χρόνου το αγριόχορτο

παραθυρόφυλλα κλειστά στο φως

ένας εξώστης που λυγίζει

κάτω από παιδικές φωνές

κάτω απ’ τη μνήμη της χαράς

στα σάπια ξύλα του.

ξεθωριασμένα χρώματα

στους τοίχους και τα κεραμίδια

και στη ρωγμή φυτρώνει

οικόσημο του χρόνου το αγριόχορτο.

το αρχοντικό της νιότης πέτρωσε

κι η περηφάνια τώρα σιωπηλά

ιστορεί τη θλίψη της στον ουρανό.

απέναντι ο αιωνόβιος πλάτανος

το γκρίζο αμίλητο

κι ένας διαβάτης βιαστικός στο χιόνι