χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
4 σχόλια:
κόκκινα φτερά στους ώμους του
ακατόρθωτου.
καλημέρα, Τόλη,
ταξιδευτικό!!!
Καλημέρα, Κατερίνα.
Αυτό το ιδιαίτερο άρωμα που δίνει η Τζούλια στις εικόνες της δεν έχει τίποτα να κάνει με την τεχνική διαδικασία. Είναι άρωμα ψυχής.
Ομολογώ ότι το λιβάδι είναι στην ουσία αρσενικό. Και βέβαια, πάντοτε μια γυναίκα ονειρεύεται. Την πηγή της ζωής, τον απόλυτο έρωτα και τη μοναδική αθανασία.
Ως διαβόητος ουτοπιστής, θα έλεγα σε όσους παραδέρνουν στα αδιέξοδα της λογικής πως το ακατόρθωτο, η σημερινή ουτοπία, είναι η απτή πραγματικότητα του αύριο.
Μου μυρίζει όνειρο. Ναι υλικά ονείρου είναι αυτές οι λέξεις.
Όμορφα κι αισιόδοξα ταξιδεύεις και μ' αρέσει ανέκαθεν αυτή η ώριμη οπτική.
Να 'σαι καλά.
Καλό μεσημέρι.
Μου δίνεις την ευκαιρία, Χ.Ν., να πω ότι η αισιοδοξία αυτή πηγάζει απ' την κατάθλιψη, από τα τραύματά μου, από την περιπέτεια της ψυχής μου. Είναι μια επιλογή που έγινε συνειδητά κάποια στιγμή που κοίταζα τον θάνατο κατάματα.
Καμιά φορά δακρύζω αλλά δεν μου αρέσει συνεχώς να κλαψουρίζω. Όταν λοιπόν αποφάσισα να ζήσω, αποφάσισα ταυτόχρονα ότι θα ζήσω με δύναμη, με μαχητικότητα, με αισιοδοξία. Τόσο απλά.
Καλό απόγευμα, καλή μου.
Δημοσίευση σχολίου