νάμασταν, λέει
τραγούδι σε παλιό γραμμόφωνο
δέντρο σε καλοκαιρινό ψιλόβροχο
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται.
ή μήπως νάμασταν
εκεί ψηλά τα κεραμίδια πλάι στην καπνοδόχο
την ώρα πού όρθιος ξαποσταίνει ο πελαργός.
κι ύστερα, λέει
να φύτρωναν κόκκινα
κατακόκκινα φτερά στους ώμους μας
στα μάτια μας ένας κιτρινισμένος χάρτης για τον ουρανό.
να ταξιδέψουμε πέρα απ' τον πόνο και τον θάνατο.
νάμασταν, λέει
με κόκκινα φτερά
ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται
κόκκινα φτερά στους ώμους του
ΑπάντησηΔιαγραφήακατόρθωτου.
καλημέρα, Τόλη,
ταξιδευτικό!!!
Καλημέρα, Κατερίνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το ιδιαίτερο άρωμα που δίνει η Τζούλια στις εικόνες της δεν έχει τίποτα να κάνει με την τεχνική διαδικασία. Είναι άρωμα ψυχής.
Ομολογώ ότι το λιβάδι είναι στην ουσία αρσενικό. Και βέβαια, πάντοτε μια γυναίκα ονειρεύεται. Την πηγή της ζωής, τον απόλυτο έρωτα και τη μοναδική αθανασία.
Ως διαβόητος ουτοπιστής, θα έλεγα σε όσους παραδέρνουν στα αδιέξοδα της λογικής πως το ακατόρθωτο, η σημερινή ουτοπία, είναι η απτή πραγματικότητα του αύριο.
Μου μυρίζει όνειρο. Ναι υλικά ονείρου είναι αυτές οι λέξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμορφα κι αισιόδοξα ταξιδεύεις και μ' αρέσει ανέκαθεν αυτή η ώριμη οπτική.
Να 'σαι καλά.
Καλό μεσημέρι.
Μου δίνεις την ευκαιρία, Χ.Ν., να πω ότι η αισιοδοξία αυτή πηγάζει απ' την κατάθλιψη, από τα τραύματά μου, από την περιπέτεια της ψυχής μου. Είναι μια επιλογή που έγινε συνειδητά κάποια στιγμή που κοίταζα τον θάνατο κατάματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμιά φορά δακρύζω αλλά δεν μου αρέσει συνεχώς να κλαψουρίζω. Όταν λοιπόν αποφάσισα να ζήσω, αποφάσισα ταυτόχρονα ότι θα ζήσω με δύναμη, με μαχητικότητα, με αισιοδοξία. Τόσο απλά.
Καλό απόγευμα, καλή μου.