χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
4 σχόλια:
Εργατικής Πρωτομαγιάς (ελληνική) πραγματικότητα, ποιητικώ τω τρόπω.
Τότε που οι Πρωτομαγιές έφεραν το βάρος ενός νοήματος.
(Η πλατεία ήταν γεμάτη απ' το νόημα που 'χει κάτι απ' τις φωτιές...)
Άρα, ταυτίζομαι, γι' αυτό και μου αρέσει τόσο.
Σε ευχαριστώ, Κική μου, και αν κάποτε ξαναβρείς εκείνο το νόημα της εργατικής πρωτομαγιάς, πες μου κι εμένα, έτσι;
Πνιγμένο κι αυτό το νόημα, ή ακόμη χειρότερα, ναυαγός που αναδύθηκε από τα μολυσμένα νερά σε μια θολή επιφάνεια, με έντονα σημάδια παραμόρφωσης, σχεδόν αγνώριστος… Κανείς δεν φαίνεται πια να αναζητά το ποιός ευθύνεται για το ναυάγιο.. ο καιρός; οι καπετάνιοι; οι επιβάτες;
Ούτε δείχνει καν να το θυμάται πια κανείς…
Εκτός από τους ποιητές…
Πράγματι «... με έντονα σημάδια παραμόρφωσης, σχεδόν αγνώριστος ...», Μελίνα μου. Και το χειρότερο δεν είναι ότι κανείς δεν αναζητά τις ευθύνες, το χειρότερο είναι ότι κάνουν τα ίδια λάθη, οδηγούν το πλοίο στις ίδιες ξέρες ... Λες και ηδονίζονται με την προοπτική του νέου ναυαγίου.
Ποιος έδινε ποτέ σημασία στους ποιητές, γλυκιά μου;
Δημοσίευση σχολίου