χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
4 σχόλια:
Υπάρχει άνθρωπος που δεν τον εκφράζει αυτό το αγάπησέ με; Δεν έχω άλλο κλαδί να κρατηθώ άλλο ουρανό!
Το λάτρεψα ετούτο το ποίημα.
Πολλές ευχές και από εδώ Τόλη μου.
Καλό βραδάκι.
Ούτε κλαδί ούτε ουρανός.... μόνο ένα χαοτικό σύμπαν για να ταξιδεύει η αγάπη στα τυφλά και να συνεχίσει να υπάρχει και μετά απ' το πέρασμά μας.
Ευχές Ανάστασης και Ανάβασης στις ψυχές μας.
Υπάρχει, Μαρία μου. Η «αόρατη» στο επόμενο σχόλιο. You can't win them all.
Xαίρομαι που σου άρεσε τόσο πολύ αυτό το ποίημα γιατί κι εγώ του έχω μεγάλη αδυναμία. Είναι ένα από τα σπάνια εκείνα που αναδύονται από μέσα σου σαν έτοιμα από καιρό.
Ευχαριστώ, να είσαι καλά, να είστε όλοι καλά.
Καλωσόρισες, αόρατη φίλη. Μέχρι να γίνουμε όλοι σκόνη στο χαοτικό σύμπαν, θα μας επιτρέψεις ένα μικρό κλαδί και ένα προσωπικό ουρανό στη μάταιη επίγεια διαδρομή μας;
Ευχαριστώ θερμά για τις ευχές. Εύχομαι η αγάπη να πλημμυρίσει την ψυχή σου.
Δημοσίευση σχολίου