μνήμη Τάσου Σταϊκόπουλου
χειμώνας
τ' αστέρια ανελέητα μακρινά
οι κορυφές των πεύκων σκορπίζουν
ένα γκρίζο τίποτα στο χώμα
κι είναι η ψυχή μας σπουργίτι
που ραμφίζει μάταια την παγωνιά
στην καφετέρια θαμπώνει ο κόσμος
θαμπώνουν οι φωνές
η άδεια καρέκλα στο τραπέζι
κι εμείς τριγύρω
θαμπώνει τ' όνομά σου
κάτω η πόλη
όλα όσα ζήσαμε μαζί
παράξενα η μνήμη
θαμπώνει με το χνώτο της τα μάτια
μιαν άδεια Κυριακή
αντίο φίλε
χειμώνας
τ' αστέρια ανελέητα μακρινά
οι κορυφές των πεύκων σκορπίζουν
ένα γκρίζο τίποτα στο χώμα
κι είναι η ψυχή μας σπουργίτι
που ραμφίζει μάταια την παγωνιά
στην καφετέρια θαμπώνει ο κόσμος
θαμπώνουν οι φωνές
η άδεια καρέκλα στο τραπέζι
κι εμείς τριγύρω
θαμπώνει τ' όνομά σου
κάτω η πόλη
όλα όσα ζήσαμε μαζί
παράξενα η μνήμη
θαμπώνει με το χνώτο της τα μάτια
μιαν άδεια Κυριακή
αντίο φίλε
21 σχόλια:
Νιώθω τον παγωμένο πόνο ακινητοποιμένο με γουρλωμένα μάτια απορείας να προσπαθεί να δει.
Νιώθω ότι όταν πονάς ποιητικά ο πόνος είναι πιο κατανοητός μα εγώ αρνούμαι να τον καταλάβω.
κι είναι η ψυχή μας ένα σπουργίτι
που ραμφίζει μάταια την παγωνιά....
Οδυνηρός, αβάσταχτος πόνος που δεν εξαλείφεται ποτέ ολότελα αλλά μόνο μειώνεται με την πάροδο του χρόνου....
καλό βράδυ!
Ποιητή μου.με συγκίνησες...
Καλό βράδυ!
Πώς ξορκίζεται ένας τέτοιος πόνος; Ποιες λέξεις μπορούν να ελαφρύνουν το βάρος που νιώθεις να σε πλακώνει; Πώς μπορείς να καλύψεις το κενό της μνήμης; `Iσως μόνο ο χρόνος και η ανάγκη επιβίωσής μας μπορεί να καλύψει κάπως τον πόνο, μα όχι να τον εξαφανίσει. Την καληνύχτα μου στην παρέα.
Το πρώτο σχόλιο είναι η εικόνα της Τζούλιας. Και πάλι τα λέει όλα.
Κι εγώ αρνούμαι να τον καταλάβω, Χρωματιστή. Όπως και τον θάνατο. Είναι όμως εκεί και δεν μπορούμε παρά να τον αποδεχτούμε.
Και να δώσουμε μια διέξοδο στα συναισθήματά μας. Πώς αλλιώς να αντικρίσει κανείς το παράλογο της ύπαρξης;
Ο Τάσος ήταν φίλος από τα μαθητικά μας χρόνια, Thumbelina. Αργότερα συνδεθήκαμε ακόμη περισσότερο και ζήσαμε πολλά μαζί. Μηχανικός, πετυχημένος επιχειρηματίας, ορθολογιστής, δυναμικός, χαμογελαστός και αισιόδοξος, καλός φίλος.
Και μετά το κενό. Σαν μόνιμη πληγή που προσπαθείς να ξεχάσεις. Έως ότου τα σβήσει όλα ο χρόνος.
Να είσαι καλά.
Ουρανία μου, ξέρω καλά την ευαίσθητη ψυχούλα σου. Ίσως το ποίημα να είναι μια μετάγγιση της δικής μου έντονης συγκίνησης.
Καλό βράδυ.
Πολύ ωραία τα λες, ΙΖΑ μου. Κι από την άλλη, οι αγαπημένοι μας νεκροί είναι πάντα κομμάτι της ζωής μας. Μερικές φορές μας κρατάνε το χέρι στην πορεία μας προς το άγνωστο. Και ίσως, ίσως περιμένουν να μας υποδεχτούνε κάποτε με χαμόγελα.
Οι νεκροί έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μας.
Καληνύχτα.
Πολύ γλυκός αποχαιρετισμός Τόλη..
Όμως οι γνήσιοι φίλοι δεν φεύγουν από τη ζωή μας.. Και αν είναι η ζωή μας ψέμα, οπότε μέσα στο ψέμα αυτό η μόνη αλήθεια είναι οι άνθρωποι που σημάδεψαν την ψυχή μας έτσι ώστε να γίνομε ένα με το Ολο.
Μια καλή μέρα σου Εύχομαι
Αχ αυτος ο πονος!
Τι άλλο ονομα να του δώσω
να τον ξορκισω....
Κάπως έτσι είναι, Χριστιάνα. Η ταύτιση με την ψυχή του κόσμου. Ή κάπως έτσι θέλουμε να ελπίζουμε.
Ευχαριστώ και καλό βράδυ.
Μια μικρότερη δόση δεν θα έβλαπτε, Ρίκη μου. Του ξέφυγε του μεγάλου στο καντάρι και πασχίζουμε τώρα εμείς να τα βγάλουμε πέρα.
Καλό βράδυ.
Καλημέρα, Τόλη μου...
Αντίο στους όμορφους ανθρώπους που μας δώρισαν τη στιγμή και το στίγμα τους...διότι αυτά, εκτός από τα δάκρια, τίποτε άλλο δεν στέκει ικανό να τα θαμπώσει...
Βουβό το αντίο σου, Ποιητή, βουβό και μεστό.
Κατανυκτικό και το ασπρόμαυρο της φωτογραφίας. Τις λέξεις στέφει βουβά με τη σειρά της...
Καλημέρα...
μετράμε απώλειες
απαριθμούμε τους φευγάτους
μένουμε πίσω αγκαλιά με μνήμες
και συναισθήματα στην αρχή
μέχρι ο χρόνος να στρογγυλέψει τις γωνίες
σαν το νερό της θάλασσας τους βράχους
Αν όμως, μέσα στη θλίψη, ξεχάσουμε κάποτε τη χαρά της ζωής, έρχεται κάποιο μακρινό κορίτσι σαν κι εσένα, Χαρά μου, να μας τη θυμίσει. Έτσι σε φαντάζομαι από το όνομά σου, την εικόνα σου, τα νιάτα σου, την όλη παρουσία σου. Ως τη χαρά της ζωής.
Να είσαι καλά. Καλή σου μέρα.
Ωραία (και ποιητικά) τα λες, Νέλλη μου. Έτσι ακριβώς συμβαίνει. Ξέχασες μόνο, και δεν πειράζει, ότι ο πόνος επανέρχεται, ίσως οξύτερος, χρόνια μετά. Για κάποιες στιγμές σπαρακτικές.
Ποναει πολύ όταν μισεύουν αγαπημένοι μας,το'χω νοιώσει!
Αλλά μπορεί να μην είναι δίπλα μας με την γήινη παρουσία τους,ζουν όμως μέσα μας με την ελπίδα της'συνάντησης''
Να τον θυμάσαι όμορφα τον φίλο σου Ποιητή μου!
Σ'ευχαριστώ θερμά, Πέλα μου.
Poetic picture; especially I like the presence of the bird and the hand: very meaningful. And the poem is sensitive too.
Nice
Mauve's pictures are always inspired, Nice. Her perception and interpretation of my poems often come as a surprise to me.
Thank you for your comment.
Δημοσίευση σχολίου