το ξωτικό της Εγνατίας που χάθηκε
καμιά φορά το σούρουπο ξαναγυρίζει
λουσμένο στα θολά νερά του χρόνου
στο κίτρινό του πέρασμα μες στην ομίχλη
στο χώμα στρώνονται και πάλι οι ράγες
αρχίζει από το χτες ένα ταξίδι ατέλειωτο
ακούγεται μια μουσική
και ξεπροβάλλουν σπίτια σιωπηλά
μια ελευθερία παράνομη
στην κόκκινη καρδιά του χρόνου
στο κίτρινο του πέρασμα μες στην ομίχλη
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
το ξωτικό της Εγνατίας που χάθηκε
καμιά φορά το σούρουπο ξαναγυρίζει
στις γειτονιές που δεν υπάρχουν πια
κι από το Χαριλάου ως το Βαρδάρι
χτυπάει το καμπανάκι του
σαν φωτισμένο τραμ και σαν κορίτσι
που υπόσχεται τον ουρανό
19 σχόλια:
Ποιητή μου,
έχω κι εγώ καμπανάκι,
τι όμορφο ποίημα!!!
Πανέμορφο, πανέμορφο,πανέμορφο!!!
Πανέμορφε ποιητή!
Όταν αναρτούσα το ποίημα για το ξωτικό της Εγνατίας που χάθηκε, σκεφτόμουν ένα άλλο ξωτικό της Θεσσαλονίκης που γεννήθηκε χρόνια μετά. Η νομοτέλεια της ζωής.
Να είσαι πάντα φωτισμένο, Χριστινάκι, να χτυπάς το καμπανάκι σου και να χαρίσεις σε κάποιον τυχερό τον ουρανό.
Σ' ευχαριστώ από την καρδιά μου, Όλγα + Ουρανία μου, και κοκκινίζω κατ' ιδίαν.
πολυ ωραιο ποιημα!!!
μπραβοοοοοοοοοοοοο
και καλο βραδακι ναχεις
και παντα να γραφεις....
Σ' ευχαριστώ, zinaa kapa. Ίσως αργότερα αναρτήσω στη Γοητεία των Δευτερολέπτων το διήγημα «το τραμ το τελευταίο» από τη συλλογή Νόστος, 2000. Για το τελευταίο τραμ της εφηβείας μας και της ζωής μας.
"σαν φωτισμένο τραμ και σαν κορίτσι
που υπόσχεται τον ουρανό"
ανεξάντλητα ο Ποιητής του ανεξιχνίαστου φωτίζει της νοσταλγίας τον παράξενα θλιμμένο ρυθμό, κόκκινο βάφει το χρόνο και κάνει το άχρονο να σπαρταρά...
μα τι εξαίσια που τα λέτε, κύριε Ποιητή...
θαυμάζω αυτό το ποίημα και θα περνώ να το διαβάζω και να το ειπνέω.
υ-πε-ρο-χο....
ειναι εξαιρετικο πραγματικά!!!
σ ευχαριστω για τις ομορφες ευχες σου!!!
όσο για τον ουρανό, ήδη τον χαρίζω σε καποιον που στην αρχή ξεκίνησε από έναν κομήτη... :)
να εισαι καλα!!!!!
Είναι φυσικό η Χαρά να δίνει χαρά. Κι εγώ να την ευχαριστώ μ' όλη μου την καρδιά.
Είναι φανερό, νομίζω, στα ποιήματά μου και όχι μόνο ότι νιώθω βαθιά εκτίμηση, τρυφερότητα και θαυμασμό για τη γυναίκα. Και ευγνωμοσύνη. Παρά μερικές πολύ οδυνηρές εμπειρίες μου. Η γυναίκα μας γεννάει, μας μεγαλώνει, μας ερωτεύεται, μας αγαπάει και μας συντροφεύει στο κάθετι, η γυναίκα μας μαγεύει και μας εμπνέει, η γυναίκα μας παρηγορεί και μας κρατάει το χέρι ως το τέλος. Δεν είναι μόνο το άλλο μισό τ' ουρανού για μένα αλλά και η επίγεια υπόσχεση μιας ουτοπίας.
Μου άρεσε το «εισπνέω». Όποιος μπορεί να δέχεται την ποίηση και με τις πέντε αισθήσεις του και με την ψυχή του, είναι αληθινά προνομιούχος.
Ευτυχώς, Χριστίνα μου, ευτυχώς. Είχα φοβηθεί προς στιγμήν ότι θα ερωτευόσουν κάποιον κοινό θνητό, έστω και από την πόλη των φαντασμάτων. Πώς να τα βγάλει πέρα, ο δύσμοιρος, με ένα ξωτικό; Ησύχασα όμως τώρα που ξέρω ότι βρήκες το επουράνιο ταίρι σου. Καλές βόλτες στην παραλία υπό την σκέπη του Ζογγολόπουλου και, βέβαια, καλές πτήσεις.
Υπέροχο τραγούδι, από τα πιο αγαπημένα μου, υπέροχο βίντεο, Τζούλια μου, σ' ευχαριστώ μ' όλη μου την καρδιά. Δεν ξέρεις τι μου θύμισες και τι σημαίνει «το τραμ το τελευταίο» για μένα και για τη γενιά μου. Το παρακολούθησα δακρυσμένος. Σ' ευχαριστώ και πάλι.
Ήρθε και η εικόνα σου τώρα, το τραμ στη Διαγώνιο - κίτρινο ξωτικό, να με αποτελειώσει. Δεν ξέρω τι να πω.
ένα τέτοιο ποίημα του πρέπει ό,τι καλύτερο...
μακάρι να είχα την τέχνη και την τεχνική για να το οπτικοποιήσω καλύτερα...
Τέλειο ποίημα-τέλεια οπτικοποίηση και απόδοση στα αγγλικά.
Κάποιος είπε: "Ποτέ μην τρέχετε πίσω από μία γυναίκα ή ένα τραμ. Πάντα περνάει άλλο".
Μα αν είναι το τελευταίo;
Τότε το/την αγαπάς απελπισμένα. Όπως ένα φωτεινό όνειρο που χάνεται στο βάθος.
τί όμορφο ποιητή...
ίσως βοηθάει και αυτή η πόλη, να πιστεύει κανείς ότι κρύβει ξωτικά...
το ποίημά σου είναι εικόνα, σινεμά, και ήχος μαζί...
ολα, και μια βαθειά νοσταλγική συγκίνηση για το παρελθόν...
τί όμορφος λόγος...
σε χαιρετω ! :D
Σ' ευχαριστώ, Ηλιάνα μου. Μα γιατί κρύβεις ένα τόσο σπάνιο και τόσο όμορφο όνομα; Εγώ πρώτη φορά το ακούω.
Και βέβαια ελλοχεύουν ξωτικά στην πόλη των φαντασμάτων. Μέσα στη νύχτα και μέσα στην ομίχλη της. Εμένα μου έχουν φανερωθεί αρκετές φορές.
Και το απίστευτο ξέρεις ποιο είναι; Όχι μόνο δεν χάνεις τη φωνή σου όταν σε μαγεύουν, τη βρίσκεις. Πιο δυνατή και πιο μελωδική.
Η "Πανδώρα" είναι μόνο ένα "κομμάτι" της Ηλιάνας, ποιητή :):)
ίσως γι' αυτό έχω εμμονή με αυτό το ψευδώνυμο, που πάντοτε ήταν η "μάσκα" που με έκανε να πώ πράγματα που δεν έλεγα σε ... κανονικές συνθήκες... :)
η τελευταία μου ανάρτηση στο blog μου είναι αφιερωμένη σε σένα ;)
(δύο αληθινές ιστορίες, λιγάκι λογοτεχνικά επεξεργασμένες)
Απόλυτα κατανοητή η στάση σου, Ηλιάνα/Πανδώρα μου.
Τιμή μου η αφιέρωση. Διάβασα τις ωραίες αληθινές ιστορίες σου και σ' ευχαριστώ θερμά.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου