χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
7 σχόλια:
ανάμεσα σε δυο κόκκινες εκρήξεις
η σιωπή.
την ακούω να ρέει, λάβα υγρή,
ακουμπά τα λιγνά πόδια της ουτοπίας.
γαλήνη - ανυπαρξία
έπειτα έκρηξη
προέκταση φωτός ο λόγος της ουτοπίας
με ταχύτητες που ξεπερνούν τ'ανθρωπινο
τυφλώνει όποιον το χλευάζει
τον ταπεινότερο κάποτε αποζημιώνει
και πάλι απ' τις στάχτες αναγεννώνται
"τα δάκρια, οι λέξεις
όλα τα χρώματα κι οι μουσικές"
το νέο ατέρμονο κυνήγι στα απατηλά του χνάρια
το πιο γόνιμο ταξίδι
Τζούλια, μου αρέσει πολύ η εικόνα σου. Ο στοχαστής σε νεαρή ηλικία.
Πολύ σωστά, Κατερίνα.
Μόνο που η ουτοπία με τα λιγνά της πόδια είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Εκεί λοιπόν εμείς, ισόβια και αδιαπραγμάτευτα.
Η ποίηση είναι μια θλιμμένη ιστορία, πολύ θλιμμένη. Μας χρειάζεται το πρόσωπο της χαράς. Και της Χαράς. Χαίρομαι λοιπόν που αποφάσισες να αποκαλυφθείς, χαίρομαι και για το καινούριο σου ιστολόγιο. Θα σε παρακολουθώ με αγάπη, μικρή μου.
Hi Tolis, sorry, i don´t understand Greek, also my english is not so good. But i like your blog, the music, the photos, so... that is it.
It’s a real pleasure for us to have you here, Walkyria. I have never met anyone from Brazil, even in such a remote way. One of the small miracles of the Internet.
The pictures in the Pilot to the Immense are a creation of another charming lady, my valued friend from Athens, Julia Fortuny, a schoolteacher. As you can see below, most of the music belongs to a third lady, Eleni Karaindrou, a prominent contemporary Greek composer.
I wish you could read my verse from the book of my collected poems under the same title.
Maybe later on when I publish some of the translations into English.
Δημοσίευση σχολίου