χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
10 σχόλια:
"και δεν παραδίδεται".
Τόλη, σ' αυτό το ξέφτι, που αστράφτει και δεν παραδίδεται
σ' αυτό πιστεύω!
υπέροχο.
αν μου επιτρέπεις
θα το βάλω στη σελίδα μου,
μετά την άδειά σου.
φιλιά!
Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα.
Και βέβαια να το βάλεις στη σελίδα σου. Ευγενικό εκ μέρους να ρωτήσεις αλλά δεν χρειάζεται καμία άδεια.
Καλό απόγευμα.
Τόλη μου, επισκέφτηκα το νυχτερινό μας,και διάβασα το καταπληκτικό ποίημα σου!
Επισκέπτομαι τώρα εσένα και το ξαναδιαβάζω και θα το ξαναδιαβάσω...
Μ΄αρέσει πάρα,πάρα πολύ!
Ποιητή μου, παρακαλώ να δεχθείτε τον ειλικρινή μου θαυμασμό!
Σας εκτιμώ ιδιαίτερα!
Ουρανία + Όλγα!
ας μένει πάντα αναμμένο αυτό το φως
-η ψυχή σου Τόλη-
και οι λέξεις σου πυγολαμπίδες
στα σκοτάδια των καιρών μας
Αχ, καλέ Ουρανία + Όλγα, μη λες τόσο ωραία λόγια γιατί είμαι και ντροπαλός (ενίοτε). Τι να πω εγώ τώρα;
Σ΄ευχαριστώ, γενναιόδωρο κορίτσι.
Μ' αυτό το χελιδονάκι, το σύμβολο της άνοιξης, με αυτόν τον αιώνιο φωτοδότη, πώς να σβήσει και το δικό μου φως, Τζούλια μου; Ή το δικό σου;
Ποιητή,
μην παραδώσεις τίποτα από ΄σένα!
Κι αυτό το φως
είναι που μας κρατάει ζωντανούς!...
Καλησπέρα!
Λίτσα μου, θα σου πω μια μικρή ιστορία. Κάθε Κυριακή πρωί, οι παλιοί συμμαθητές και φίλοι στο Ανατόλια, πίνουμε έναν καφέ στην καφετέρια Αστέρια του Πανοράματος και ... λύνουμε τα παγκόσμια προβλήματα. Πρόκειται για φίλους μισού αιώνα, πιο αδέρφια από αδέρφια.
Πριν λίγο καιρό λοιπόν και μετά μια ακόμη παθιασμένη αγόρευσή μου, ένα από τα πιο αγαπημένα καρντάσια της εφηβείας μου, ο Στέφανος, με κοίταξε και αναφώνησε : «Ρε μπαγάσα, καθόλου δεν άλλαξες. Ο ίδιος ακριβώς είσαι όπως τότε».
Καμία ανησυχία λοιπόν. Αυτός που ήμουν πάντοτε, αυτός είμαι και τώρα. Αυτός θα είμαι και ως το τέλος.
Καλό βράδυ.
Εξαιρετικό. Και απομονωμένο και ζευγάρι με τη φανταστική εικόνα της Τζούλιας Φορτούνη.
Υπάρχει μέσα σου μία φω-νή, κατάφωτη.
Η μυστηριώδης (Χ) νέα φίλη μου. Εξαιρετικά κατάλληλη όμως ως έργο.
Η Τζούλια είναι πολύτιμη για μένα και για την έμπνευση και για τη φιλία της. Ένα σπάνιο πλάσμα.
Ναι, υπάρχει μέσα μου αυτή η φωνή, Χ.... Νομίζω όμως ότι υπάρχει σε όλους μας. Άλλοι φοβούνται τον ήχο της, το φως της, την οδύνη της. Και τη φιμώνουν. Εγώ όμως παραμένω αιώνιος ικέτης στο έλεος και την ομορφιά της.
Δημοσίευση σχολίου