οφείλω να σε προειδοποιήσω
οι στίχοι αυτοί σκοπεύουν ίσια στην καρδιά σου
με δάχτυλα γυμνά μην τους αγγίζεις
μέσα από καπνισμένο τζάμι
να φτάνει εδώ η ματιά σου
ύψωσε φράγματα κι αγκαθωτά συρματοπλέγματα
άκοπες άφησε τις τελευταίες σελίδες
θανάσιμο τον κίνδυνο όταν αντιληφθείς
φρόντισε να μη με πιστέψεις
άσε με μόνο
μείνε μόνος
εγώ που γνώρισα το βάθος της αβύσσου
μπορώ να καταλάβω τη δική σου οδύνη
οι στίχοι αυτοί σκοπεύουν ίσια στην καρδιά σου
με δάχτυλα γυμνά μην τους αγγίζεις
μέσα από καπνισμένο τζάμι
να φτάνει εδώ η ματιά σου
ύψωσε φράγματα κι αγκαθωτά συρματοπλέγματα
άκοπες άφησε τις τελευταίες σελίδες
θανάσιμο τον κίνδυνο όταν αντιληφθείς
φρόντισε να μη με πιστέψεις
άσε με μόνο
μείνε μόνος
εγώ που γνώρισα το βάθος της αβύσσου
μπορώ να καταλάβω τη δική σου οδύνη
7 σχόλια:
Φίλε poet,
με δάχτυλα γυμνά
αγγίζω τους στίχους σου
κι η ματιά μου
είναι ήδη καπνισμένη...
Δεν ξέρω αν σου είπα
έρχομαι απ' τον πλανήτη
που φλέγεται
κι έχω μάθει
να πίνω στίχους...
Καλή Χρονιά!
Φίλε εδώ που σ' αντάμωσα
εγώ έχω οργανώσει
τη Μεγάλη Απόδραση!...
Δεν μου το είπες αλλά το είδα στο ιστολόγιό σου, κοριτσάκι. Συμφωνώ ότι οι στίχοι είναι το πιο δυνατό κρασί. Κι απ' ότι φαίνεται εσύ το σηκώνεις το ποτό και δεν είσαι μόνο πυριφλεγής αλλά και αλεξίπυρη.
Το ποίημα όμως αυτό γράφτηκε πριν από 27 χρόνια. Από τότε, εγώ έχω αποδράσει στην ουτοπία. Μπορεί λοιπόν να οργανώνεις τη μεγάλη απόδραση αλλά δεν ξέρω αν αντέχεις την ουτοπία. Να πιστεύεις στον δικό σου κόσμο, να ζεις αδιαπραγμάτευτα στον δικό σου κόσμο. Χωρίς ψεύτικες ελπίδες και κάθε είδους φούμαρα.
Σκέψου το και τα ξαναλέμε.
Ποιητή μου!
Ελπίζω να έχω τη συγνώμη σου, για τον ενικό που χρησιμοποιώ στη συζήτησή μας...είναι γιατί οι ποιητές σαν κι εσένα είναι διαχρονικοί και γι' αυτό πάντα δικοί μου φίλοι.
Έτσι λοιπόν, θα σε αποκαλώ με τον ανώτατο τίτλο:
Φίλε μου...
Η "οργάνωση μεγάλων αποδράσεων", νομίζω ότι είναι η τροφή για ΄μας και όλους τους διψασμένους για ζωή του άλλου κόσμου. Αυτού του κόσμου που ονειρεύονται τα παιδιά. Αλλά κι εμείς που ονειρευόμαστε κι αντέχουμε εδώ στο πραγματικό.
Μεγάλε μου Ποιητή, σκύβω το κεφάλι ειλικρινά ταπεινά μπροστά σου, αλλά πιστεύω στο δικό μου κόσμο και παλεύω να ζω αδιαπραγμάτευτα. Όμως, στο βάθος της ψυχής μου, έχω έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ουτοπίας. Και κάποιες μέρες που μας "πετάνε" μια γιορτή για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια, εγώ...ρίχνω τον κόσμο μου, αυτόν της ουτοπίας, για να διατηρήσω αγωνιστικά το όνειρο και την ελπίδα. Γιατί, νιώθω ότι όπου δεν υπάρχει αγώνας και ελπίδα για το καλύτερο, έρχεται ο θάνατος...
Ποιητή Μεγάλε, την αντέχω την ουτοπία 46 χρόνια τώρα. Ειλικρινά. Και αντιστέκομαι στο χάος της Εποχής, γιαυτό και χθες δεν μπόρεσα να νιώσω τη γιορτή (καμιά γιορτή "φανασμαγορική τους" δεν μπόρεσα να νιώσω), και ονειρεύτηκα τη Μεγάλη Απόδραση.
Προσυπογράφω όλα αυτά που λες, Λίτσα μου. Για τον χρόνο που ήρθε και για την αιωνιότητα. Με κάποιες μικροδιαφορές.
Με λένε Τόλη και είμαι άνθρωπος του ενικού αριθμού. Φίλος, ναι, πράγματι «ανώτατος τίτλος», και ποιητής. Ποιητής σκέτος όπως εκείνη η άγνωστή μου της Ισπανίας που στο αγγελτήριο του θανάτου της είχε το όνομά της και τη λέξη «ποιήτρια», τίποτ' άλλο.
Δεν μου αρμόζουν οι τίτλοι, ούτε ποτέ μου θέλησα να μου απονέμονται τιμές. Ούτε βεβαίως να σκύβει κανείς το κεφάλι του μπροστά μου. Θα με τιμούσε να το κρατάει όρθιο όσο μπορεί, ιδίως μπροστά στα σκουλήκια της εξουσίας.
Κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει το όνειρο. Κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει την πατρίδα. Εκείνη που, εμείς οι εξόριστοι, αισθανόμαστε βαθιά μέσα στην ψυχή μας και στην οποία κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε για πάντα. Σ' αυτόν τον κόσμο της ατιμίας και του φόνου, η πατρίδα αυτή ονομάζεται ουτοπία. Είναι όμως απτή, πραγματική, όπως η γη, όπως η ανάσα μας. Δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται, είναι μία και μοναδική, για πάντα αδιαπραγμάτευτη.
Χαίρομαι που είσαι αυτή που είσαι.
Χαίρομαι που σε γνώρισα. Να ονειρεύεσαι, να αγωνίζεσαι, να ελπίζεις. Ως το τέλος.
Καλή χρονιά.
Σ' ευχαριστώ Ποιητή!
Κι επειδή τιμώ τις λέξεις της ψυχής σου, σκύβω το κεφάλι με την έννοια του σεβασμού, σε άνθρώπους που κρατούν άσβεστη τη φλόγα και μας οδηγούν στης ομορφιάς το μεγαλείο.
Καλή δύναμη!
Λίτσα
Μέσα στα βάθη μας είμαστε μόνοι Τόλη μου, μπορεί κανείς να μας καταλάβει όχι όμως να νοιώσει τί και πώς νοιώθουμε..Ψήγματα δικά μας από τις δικές του εμπειρίες καταλαβαίνει.
Ετσι όμως είναι η ποιηση: καθένας παίρνει το δικό του κομμάτι, σαρκοφάγος ο αναγνώστης, σαρκοβόρος ο ποιητής...
Αυτή είναι η υπαρξιακή μοναξιά και η υπαρξιακή αγωνία, Ευγενία μου. Μήπως εμείς οι ίδιοι καταλαβαίνουμε καλά τον εαυτό μας; Θα έλεγα ότι η ίδια η γέννησή μας είναι μια πράξη κατακερματισμού της ύπαρξης. Από το ενιαίο και αδιαίρετο, περνάμε στο μερικό.
Τα σαρκοβόρα επιβεβαιώνουν αυτό ακριβώς το γεγονός. Την πείνα και τη δίψα για την ενότητα. Κάνουν δικό τους το άλλο, το ξένο κι όμως βαθύτερα αδερφικό.
Δημοσίευση σχολίου