με επίγνωση βαδίζω
στην άκρη άκρη του γκρεμού
γνωρίζω πια την κατασκότεινη άβυσσο
κι όταν σκοντάφτω και παραπατώ
χωρίς κανένα μάταιο επιφώνημα
κρατάω το χέρι σου σφιχτά
μες στις σχισμές των βράχων
ψάχνω για άγρια φυτά
να μου διδάξουν το δικό τους βλέμμα
μπροστά σε χίλια χρόνια
ή δέκα δευτερόλεπτα ζωής
με επίγνωση αιωρούμαι
πάνω από το κενό, το τίποτα
με τη φωνή μου ακέραια
και τον αντίλαλο
κι εσένα
στην άκρη άκρη του γκρεμού
γνωρίζω πια την κατασκότεινη άβυσσο
κι όταν σκοντάφτω και παραπατώ
χωρίς κανένα μάταιο επιφώνημα
κρατάω το χέρι σου σφιχτά
μες στις σχισμές των βράχων
ψάχνω για άγρια φυτά
να μου διδάξουν το δικό τους βλέμμα
μπροστά σε χίλια χρόνια
ή δέκα δευτερόλεπτα ζωής
με επίγνωση αιωρούμαι
πάνω από το κενό, το τίποτα
με τη φωνή μου ακέραια
και τον αντίλαλο
κι εσένα
5 σχόλια:
"με επίγνωση βαδίζω
στην άκρη άκρη του γκρεμού"
κορυφαίο ποίημα,
εξαιρετική εικόνα,
τέλειος συνδυασμός!
Καλορίζικο το ιστολόγιο! Μπήκα με το δεξί. Και η "Σκόνη του χρόνου" του πάει πολύ. Εύχομαι γρήγορα να γεμίσουν τα ΜΒ της διαθέσιμης μνήμης με πανέμορφες γραφές.
Σας ευχαριστώ θερμά, Νίκο και Maria Jose. Kαι όλοι μαζί ας ευχαριστήσουμε τη Μωβ. Για τη ομορφιά που προσθέτει στις δικές μου λέξεις.
Επειδή η επίγνωση συνήθως φέρνει και τον απέναντι στη θέση μας, επέτρεψέ μου μια μικρή παρέμβαση που μου ήρθε στιγμιαία:
"με τη φωνή μου ακέραια
κι αντίλαλο εσένα"
Δε συνηθίζω παρεμβάσεις σε ποιηματα, ειδικά σε σένα "έλα παππού μου να σου δείξω..." μόνο ήθελα να σου το πω, πώς εγώ το είδα με τα δικά μου μάτια.
Θα μπορούσε να είναι κι έτσι. Όλα θα μπορούσαν να είναι κάπως αλλιώς. Γι' αυτό υπάρχει αυτή η απέραντη ποικιλία στον κόσμο, στην τέχνη, παντού. Το κάθε τι με τη δ ι κ ή του φωνή.
Δημοσίευση σχολίου