φόρεσε τη γραβάτα
το λευκό του πουκάμισο
τα γυαλισμένα του παπούτσια
το πρόσωπο που αρμόζει στην περίσταση
και λύγισε τη μέση
κάθε άνθρωπος το έχει κάνει αυτό
κάθε άνθρωπος έχει ξεχάσει
μόνιμα το ξεχνάει
να ψάξει μέσα του
φοβάται μην ανακαλύψει
ένα μικρό αναρχικό να κρύβεται και να του γνέφει
και τι θα γίνει τότε
η ακριβέστατα ρυθμισμένη του ζωή
το λευκό του πουκάμισο
τα γυαλισμένα του παπούτσια
το πρόσωπο που αρμόζει στην περίσταση
και λύγισε τη μέση
κάθε άνθρωπος το έχει κάνει αυτό
κάθε άνθρωπος έχει ξεχάσει
μόνιμα το ξεχνάει
να ψάξει μέσα του
φοβάται μην ανακαλύψει
ένα μικρό αναρχικό να κρύβεται και να του γνέφει
και τι θα γίνει τότε
η ακριβέστατα ρυθμισμένη του ζωή
8 σχόλια:
το μειδίαμα που κυριαρχεί και η έντονη ειρωνική διάθεση αυτού του ποιήματος με συναρπάζουν!
"και τι θα γίνει τότε
η ακριβέστατα ρυθμισμένη του ζωή"
αν δεν το είχες γράψει εσύ, Τόλη, αυτό το ποίημα,
θα ήταν σίγουρα του Μεγάλου Αλεξανδρινού μας ποιητή
Κι όμως η διάθεσή μου τότε δεν ήταν καθόλου καβαφική, Νίκο. Ήμουν σύμβουλος επιχειρήσεων και ζούσα μέσα στον κόσμο των μεγάλων εταιριών, για σκέψου. Ενώ έγραφα αναρχικά ποιήματα, ακόμη και την ώρα της δουλειάς. Σχιζοφρένεια.
"Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις)"
εσύ το λες σχιζοφρένεια,
εγώ λέω ότι
θέλει μεγάλη "μαγκιά"
και δυνατή "κρίση"
για να μην "ενδώσεις",
όντας γρανάζι του συστήματος
Μάλλον θέλει μεγάλη τρέλα, Νίκο. Να αφήνεις τα «Αναρχικά» πάνω στο γραφείο του διευθυντή σου. Να πηγαίνεις σε συγκέντρωση προέδρων και γενικών διευθυντών και να είσαι ο μόνος που δεν φοράει γραβάτα. Να σου λένε «δεν μπορείς να το κάνεις αυτό» (το οτιδήποτε) κι εσύ να γελάς και να απαντάς «και ποιος θα με εμποδίσει, εσύ;» Να παίζεις το ψωμί σου κορώνα γράμμα κάθε μέρα.
Να ενδώσω σ' αυτούς και στον δικό τους κόσμο; Πρώτα θα χιονίσει στην κόλαση.
εσύ, Τόλη μου, αντί να ακολουθήσεις τον ασφαλή δρόμο "ένός κοινού ανθρώπου"...
"και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια."
προτίμησες το δύσκολο δρόμο...
"τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε·
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους."
το δρόμο των ποιητών
νάσαι πάντα καλά!!!
Με συγκινείς, Νίκο μου.
Όμως δεν έκανα τίποτα παραπάνω από εκείνο που ήμουν ταγμένος να κάνω.
Εκείνο που λαχταρούσε η ψυχή μου από τα παιδικά μου χρόνια. Να γίνω αυτός που ήμουν.
Εγώ νομίζω ότι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας ανακαλύπτουμε: αυτό που δεν ξέρει από συμβάσεις. Το κάθε παιδί είναι από τη φύση του αναρχικό
Το παιδί αυτό ζει πάντα μέσα μου, Ευγενία. Αναρχικό και απαρηγόρητο.
Δημοσίευση σχολίου