ονομάζεται
το
άγγιγμα εκείνο
η
φωνή
μάτια
που κάποτε χαμογελούσαν
και
τώρα καταδύονται
στο
σκοτεινό βασίλειο της μνήμης
ποτέ
πια ονομάζεται
το
απέραντο κενό
τα
δάκρυα τη νύχτα μόνος
στην
κεντρική οδό της απουσίας
ποτέ
πια ονομάζεται
το
δεν και το μηδέν
η
αποθέωση του τίποτα
ποίημα
χωρίς λέξεις
ένα
βιβλίο με λευκές σελίδες
(από τη συλλογή Φλόγα απ' τη στάχτη, 2017)
3 σχόλια:
Στάθηκα για κάμποσο στον στίχο της "αποθέωσης του τίποτα" προσπαθώντας να προσδιορίσω πόσο γνώριμη ή άγνωστη μου είναι. Ευχαριστώ για αυτήν τη στάση.
Σας ευχαριστώ και τις δύο για τα σχόλια σας, τα οποία είδα με μεγάλη καθυστέρηση.
Κοπέλα με το καναρινί φόρεμα, χαίρομαι που συνεχίζεις να είσαι ενεργή στα ιστολόγια, καθώς οι περισσότεροι παλιοί φίλοι τα έχουν εγκαταλείψει. Καλή δύναμη για τη συνέχεια !
Δημοσίευση σχολίου