ποτέ πια






                                                            ονομάζεται
                                                       το άγγιγμα εκείνο
                                                               η φωνή
                                            μάτια που κάποτε χαμογελούσαν
                                                    και τώρα καταδύονται
                                            στο σκοτεινό βασίλειο της μνήμης

                                                     ποτέ πια ονομάζεται
                                                       το απέραντο κενό
                                                 τα δάκρυα τη νύχτα μόνος
                                             στην κεντρική οδό της απουσίας

                                                    ποτέ πια ονομάζεται
                                                     το δεν και το μηδέν
                                                  η αποθέωση του τίποτα
                                                     ποίημα χωρίς λέξεις
                                             ένα βιβλίο με λευκές σελίδες

                                                 
                                 (από τη συλλογή Φλόγα απ' τη στάχτη, 2017)



3 σχόλια:

  1. η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα16 Απριλίου 2019 στις 2:44 π.μ.

    Στάθηκα για κάμποσο στον στίχο της "αποθέωσης του τίποτα" προσπαθώντας να προσδιορίσω πόσο γνώριμη ή άγνωστη μου είναι. Ευχαριστώ για αυτήν τη στάση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κική Ματέρη3 Μαΐου 2019 στις 8:47 μ.μ.

    Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Poet12 Μαΐου 2019 στις 4:13 μ.μ.

    Σας ευχαριστώ και τις δύο για τα σχόλια σας, τα οποία είδα με μεγάλη καθυστέρηση.

    Κοπέλα με το καναρινί φόρεμα, χαίρομαι που συνεχίζεις να είσαι ενεργή στα ιστολόγια, καθώς οι περισσότεροι παλιοί φίλοι τα έχουν εγκαταλείψει. Καλή δύναμη για τη συνέχεια !

    ΑπάντησηΔιαγραφή