σαν
να μην ήταν το παιχνίδι
απ’
την αρχή στημένο
σαν
να νικούσε κάποτε
τον
θάνατο η αγάπη
σαν
ν’ αχνοφέγγει
‘ κεί
στο βάθος η πατρίδα
όρθιος
στο
μονοπάτι προς μια κορυφή
που
δεν υπάρχει
όρθιος
περήφανο
ένα τίποτα
στην
άβυσσο της λήθης
(από τη συλλογή Φλόγα απ' τη στάχτη, 2017)
2 σχόλια:
Τι ωραίο ποίημα! Τι ωραίο!
Κατά κάποιον τόπο, βρίσκω να συνδέεται με το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου που διανυκτερεύει στο λιβάδι.
Το δικό σου πιο μεταφυσικό, βέβαια. Προς τούτο και πολύ ενδιαφέρον.
Χαίρομαι που σου άρεσε, Κική μου. Αυτό είναι το πρώτο ποίημα της νέας συλλογής μου που ελπίζω να είναι έτοιμη ως το τέλος του μηνός.
Εκτιμώ ιδιαίτερα τη ζωή και το έργο του Άρη Αλεξάνδρου και συμφωνώ ότι η οπτική μας είναι κοινή στα δύο αυτά ποιήματα. Η πικρή αποφασιστικότητα να διασώσει κανείς αυτό το κάτι της ψυχής του μπροστά στην αδυσώπητη μοίρα.
Δημοσίευση σχολίου