χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
1 σχόλιο:
Η logia είπε...
αναμονή ή προσμονή;
όπως και να 'χει μάλλον περιγράφεις μια πολύ μεγάλη αγάπη!!!
και είναι όμορφο αυτό...
την καλημέρα μου
23 Νοεμβρίου 2009 - 9:45 π.μ.
Η Selena είπε...
Θα σου πω κάτι.
Λατρεύω την ποίηση αν και δεν έχω το δικαίωμα να πω πως ξέρω από δαύτην.
Ότι διδάχτηκα στο σχολείο κι ότι στα χέρια μου έπεσε από περαστηκά βιβλία.
Διαβάζοντας κάνω τα δικά μου ταξίδια.
Πάω εκεί που εγώ θέλω.Κάθε ανακάλυψη είναι πολύτιμη για μένα και αυτή τη στιγμή νιώθω τόσο τυχερή που έστω κι έτσι σε βρήκα.
Να είσαι καλά!Ευχαριστώ!
23 Νοεμβρίου 2009 - 10:53 π.μ.
Ο Poet είπε...
Πράγματι περιγράφω μια πολύ μεγάλη αγάπη, Νέλλη μου. Αυτή που βρίσκεται μέσα μου απ' την αρχή και αναζητά τον αποδέκτη. Την ουτοπία σε έναν ατελή και πεπερασμένο κόσμο. Αυτή που ξέρει ότι δεν υπάρχει εκπλήρωση και όμως παραμένει αδιαπραγμάτευτη ως το τέλος.
Καλή σου μέρα.
23 Νοεμβρίου 2009 - 11:18 π.μ.
Ο Poet είπε...
Δυο άγνωστοι στην ίδια πόλη, Selena.
«Είμαστε όλοι μαθητούδια στο μεγάλο σχολείο της ύπαρξης και η χωρίς πτυχίο αποφοίτησή μας είναι ο θάνατος» - από παλιά συνέντευξη μου στον Αγγελιοφόρο.
Είσαι τυχερή αφού πας εκεί που εσύ θέλεις. Γιατί εμένα με πάει η ποίηση εκεί που εκείνη θέλει. Μπορεί όμως να είναι και το ίδιο.
Κι εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω. Έριξα μια ματιά στα ιστολόγιά σου και στα παραμυθάκια σου, τα βρήκα ενδιαφέροντα και θα τα δω καλύτερα μόλις βρω τον χρόνο.
Καλή σου μέρα.
23 Νοεμβρίου 2009 - 1:29 μ.μ.
Η thumbelina είπε...
Τι μπορώ να πώ για αυτά τα υπέροχα λόγια που κρύβουν τόση αγάπη και αφοσίωση....
Πολύ όμορφο!
23 Νοεμβρίου 2009 - 11:37 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Η αγάπη και η αφοσίωση, Τhumbelina μου, κοιτάζουν τη ματαιότητα στα μάτια και δεν λυγίζουν. Δίνουν νόημα και αξία στην προσωρινή ύπαρξή μας.
Καλή σου μέρα.
24 Νοεμβρίου 2009 - 12:57 μ.μ.
Η Maria Jose είπε...
Οι άνθρωποι που είχαν την τύχη σε κάποια στιγμή της ζωής τους να πουν ηχηρά ή σιωπηλά αυτά τα λόγια, έχουν πραγματικά νιώσει την ευλογία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Είμαι κι εγώ από αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους.
Καλό απόγευμα, Τόλη μου.
27 Νοεμβρίου 2009 - 4:36 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Χαίρομαι πραγματικά, Μαρία μου.
Εσύ έχεις γνωρίσει καλύτερα τον ανθρώπινο πόνο. Και τον ζεις καθημερινά. Μέσα σε έναν παράλογο κόσμο, έχουμε ζωτική ανάγκη να προσδώσουμε αξία και διάρκεια στην ύπαρξή μας. Με την πράξη μας, με την επιμονή μας, με τα αδιαπραγμάτευτα όνειρά μας. Με μερικές πολύτιμες στιγμές. Κι ας γίνουν όλα στάχτη τελικά.
Καλό βράδυ.
27 Νοεμβρίου 2009 - 11:24 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Η εικόνα σου είναι πραγματικά υπέροχη, Τζούλια μου. Αποδίδει την ουσία του ποιήματος, τα χρώματα και το άρωμά του, λιτά, αδρά, εντυπωσιακά. Σ' ευχαριστώ.
27 Νοεμβρίου 2009 - 11:29 μ.μ.
Blogger Ο/Η Yiannis είπε...
Αυτή η ελάχιστη ακτίδα στο σκοτάδι μας κρατεί Τόλη μου.Αυτό το λιγοστό έστω χάδι της ζωής καταξιώνει την ύπαρξή μας.Μας δίνει τη γλυκιά ανάμνηση που εν τέλει λειτουργεί ως η ύστατη πλησμονή αλλά και προσμονή.
29 Νοεμβρίου 2009 - 9:54 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Διαπιστώνω για μια φορά ακόμη πόσο πολύ ταιριάζουμε, Γιάννη μου. Και χαίρομαι.
30 Νοεμβρίου 2009 - 12:20 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου