θα ξαναγεννηθούμε σε μιαν άλλη χώρα
θ' ανακαλύψουμε και πάλι τις πρώτες λέξεις
και θα προφέρουμε περήφανα
κάθε ελάχιστο αυτονόητο
στη γνώση μάταια θ' αναζητήσουμε τον κόσμο
θα περιπλανηθούμε στους μεγάλους δρόμους
με τις σειρήνες μέσα στην ομίχλη
και κάποτε έκθαμβοι θα συναντήσουμε
την πρώτη μας αγάπη
στα μάτια μας θ' αστράφτει
η ίδια προαιώνια λάμψη
τίποτα δεν θα θυμηθούμε
και τίποτε δεν θάχουμε ξεχάσει
(από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται, 2002)
2 σχόλια:
Και ελπίδα
και νοσταλγία
για κάτι αόριστο
μου φέρνει αυτό το ποίημα, που υπεραγαπώ,
μα δεν έβρισκα τα λόγια, Τόλη μου.
Μα κι εγώ κάπως έτσι το έγραψα, Κική μου. Να σου πω με την ευκαιρία ότ ο ποιητής Κώστας Τσιρόπουλος της Ευθύνης είχε πει ότι το ποίημα αυτό είναι ένα τέλειο επίτευγμα και οι ποιητές Γιώργος Μαρκόπουλος και Γιάννης Βαρβέρης το είχαν συμπεριλάβει στην ανθολογία τους «Τα ποιήματα που αγάπήσαμε». Από πολλούς λοιπόν αγαπήθηκε, με πρώτον αναπόφευκτα εμένα.
Δημοσίευση σχολίου