χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
1 σχόλιο:
H Carpe diem είπε...
..Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ. Πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου. Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γενήκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γενήκαν ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη..
Ασκητική του Καζαντζακη
Χρόνια Πολλά να έχεις
22 Απριλίου 2009 - 12:44 μ.μ.
O Poet είπε...
Έτσι πιστεύω κι εγώ ότι είναι τα πράγματα αυτού του κόσμου, Όλγα. Η βούλησή μας και οι πράξεις μας, οι επιλογές μας, όλα είναι πεπρωμένο, όλα είναι κισμέτ.
Χρόνια πολλά και κάθε εκπλήρωση.
22 Απριλίου 2009 - 4:06 μ.μ.
Η pandora είπε...
Κουβαλάμε ένα παρελθόν από τη μέρα που γεννιόμαστε. Μια αρχέγονη, ασυνείδητη μνήμη.
Η ζωή που ζούμε δεν είναι παρά μικρές φωνές που ανακαλούν από τα βάθη του χρόνου αυτές τις μυστικές καταγραφές.
Καλημέρα Ποιητή μου!
24 Απριλίου 2009 - 12:59 μ.μ.
Ο Poet είπε...
Καλημέρα, Λίλιαν.
Αχ, τι πολύτιμα που είστε εσείς, τα κορίτσια των ιστολογίων! Κι αν δεν ξέρετε εσείς γι' αυτή τη μνήμη, εσείς που που είστε οι ίδιες οι πηγές και οι μυστικές καταγραφές μας, ποιος μπορεί να ξέρει;
24 Απριλίου 2009 - 3:10 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου