εγώ δεν γράφω στίχους
δεν τραγουδάω
σαν προαιώνιος κατακλυσμός
κλονίζω τα ίδια φράγματα
σαν την πανούργα θάλασσα
κατατρώω τον ίδιο βράχο
σαν πεισματάρης γύφτος
δουλεύω το ίδιο φυσερό
ανάβω την ίδια φλόγα
κολλάω αφίσες με το σάλιο μου
σκίζω στολές
τσακίζω αλύπητα παράσημα
χορεύω στις ανύποπτες πλατείες σας
μπερδεύω τους λογαριασμούς σας
ανοίγω το κλουβί να φτερουγίσετε
αδειάζω ένα τσουβάλι ζωγραφιές στα πόδια σας
(από τη συλλογή Ο μεθυσμένος ακροβάτης, 1979)
3 σχόλια:
Ο/Η kanella16είπε...
Το παιδί μεσα σου είναι που γραφει στίχους-θαύματα. Ωστόσο και μόνο τους λογαριασμούς να μπέρδευε στις μερες μας , θα ήταν αρκετό να χαρακτηριστεί ενοχλητικό..
7 Απριλίου 2010 - 12:59 μ.μ.
Ο/Η Poetείπε...
Α, βέβαια, πολύ ενοχλητικό. Έτσι ήταν σ' όλη του τη ζωή και το ξέρει πολύ καλά. Έχει τιμωρηθεί αυστηρά γι' αυτό, εκείνο όμως συνεχίζει. Και .. χαμογελάει.
9 Απριλίου 2010 - 12:42 μ.μ.
Και τι άλλο θέλει η ψυχή απ’ το να ελευθερωθεί απ τα δεσμά της και να φτερουγίσει σε ένα ασύνορο σύμπαν; Σαν κι αυτό που περιβάλλει τον μεθυσμένο ακροβάτη σου…
Το πιο ωραίο όνειρο και η πιο μεθυστική στιγμιαία αίσθηση, Μελίνα. μου. Και ύστερα, η συνείδηση του προορισμού, το πεπρωμένο.
«Αργά χτες βράδυ ξαφνικά/ είδα στον μαυροπίνακα του τιποτα/ για πάντα αμετάφρασστη/ τη λέξη ελευθερία».
Δημοσίευση σχολίου