IV
(...)
ίχνη αγάπης θα ψηλαφήσω μέσα μου
όντας το κλάμα αδύνατο
των φωτεινών επιγραφών
τα δάκρυα θα μαζέψω
τις νύχτες που βρέχει
στα έρημα σοκάκια θα πλανηθώ
δίχως πουκάμισο και χίμαιρες
κατάμονος και ταπεινός
ποτάμια να οργώσουν τα στήθος μου
με το πικρό μαστίγιο του ανέμου
εξαγνισμένος την αυγή
να κινήσω για σένα
είναι καιρός που ανέλπιδα σε αποζητώ
κι απόψε
με κεραύνωσε το όραμα της αγάπης σου
και μέθυσα
(...)
ποια γαλάζια σημαία ονείρου
φτεροκοπάει στη σκέψη μας
ποια ελπίδα
ποιες πασχαλιές λησμονημένες
ανθίσανε πέρα απ' τη θάλασσα και μυρώσανε
και στην άκρη μας καλούν του κόσμου
ένα σιδερένιο καράβι
στην πλατεία μας περιμένει
καρφωμένο
με λεπρούς ναύτες χωρίς μάτια
αμίλητοι θα ταξιδέψουμε
η ζωή μας θα γλιστράει δίπλα
αφήνοντας την ψευδαίσθηση της κίνησης
(από το μεγάλο ποίημα Οι άταφοι, 1966)
5 σχόλια:
Αποφάσισα να αναρτήσω τα ποιήματά μου που περισσότερο αγαπώ. Κάτι σαν ανθολόγηση της ανθολογίας. Εντελώς πρόχειρα υπολογίζω ότι είναι γύρω στα πενήντα, ίσως λίγο περισσότερα. Δεν είναι εύκολο αλλά θα είναι μια (συχνά οδυνηρή) αναδρομή και μία άσκηση για μένα.
Σκοπεύω να αναρτώ ένα ποίημα κάθε εβδομάδα ή κάθε δέκα μέρες. Μαζί με τα σχόλια που έγιναν όταν πρωτοαναρτήθηκε στον Πλοηγό.
Καλημέρα, καλή εβδομάδα, και καλή ανάγνωση.
Ο/Η kanella16είπε...
Ξεκινώ από τα παλιά Τόλη μου, έτσι παλιές πληγές μου φαίνεται σκαλίζεις..Πού να μπορέσουν να θαφτούν οι μή αναδυμένοι εαυτοί μας ,αν πρώτα δε δουν το φως των λέξεων;
7 Απριλίου 2010 - 11:46 π.μ.
Ο/Η Poetείπε...
Όταν έγραψα αυτό το μεγάλο ποίημα, Ευγενία μου, ήμουν μόλις 27 ετών. Δεν σκάλιζα λοιπόν παλιές πληγές αλλά εντελώς νωπές. Με όλη την οργή και την αηδία της επαναστατημένης νιότης μου.
7 Απριλίου 2010 - 2:39 μ.μ.
"...με όλη την οργή και την αηδία της επαναστατημένης νιότης μου"
Τι δροσιά και μπέσα έχουν αυτές οι όψεις της νιότης, που φαίνονται ανίκητες όταν εμφανίζονται κι ελπιδοφόρες όχι μόνο για τον ποιητή, μα και για την κοινότητα και την κοινωνία όπου ζει.
Μου αρέσει αυτή η ανθολόγηση της ανθολογίας,δίνει το εσωτερικό βλέμμα του ποιητή στην ποίησή του.
Ανίκητες όψεις της νιότης από έναν εξαιρετικά ευάλωτο ποιητή. Αφού επιβίωσα, έστω και γεμάτος τραύματα, πάλι καλά, Αρετή μου.
Χαίρομαι που συμφωνείς με την ιδέα μου. Άντε τώρα να διαλέξω 50 από τα 500 τόσα ποιήματά μου. Σίγουρα κάποια που αγάπησα πολύ θα μείνουν στη γωνιά παραπονεμένα.
Όσες φορές και να διαβάσω αυτούς τους στίχους, θα είναι πάντα σαν τη πρώτη φορά!
Το αληθινό ποίημα είναι θάλασσα βαθειά που όσες καταδύσεις και να κάνεις μέσα του, θα βρίσκεις κάθε φορά κάτι νέο που θα σου αποκαλύπτει ακόμη μεγαλύτερα βάθη στη δική σου καρδιά και σκέψη.
Να το κάνεις Τόλη αυτό το «μακροβούτι» στα 500 ποιήματά σου
κι εμείς να σ’ ακολουθήσουμε παράγοντας – αντί καταναλώνοντας - οξυγόνο!
Μελίνα μου, στα 18 μου χρόνια στο Ανατόλια είχα γράψει ένα διήγημα με τίτλο «Η ώρα της δημιουργίας», που είχε πάρει τότε το πρώτο βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό του σχολείου. Μιλούσα εκεί για ένα ζωγράφο που εμπνέεται από μια μακρινή νυχτερινή μουσική κι έλεγα πώς «ο ζωγράφος έχει ψυχή μουσικού και ο μουσικός ζωγράφου».
Με τα ποιητικότατα λόγια σου λοιπόν μου θυμίζεις πως όλες οι τέχνες έχουν κοινές πηγές και πως ο ζωγράφος έχει ψυχή ποιητή κι ο ποιητής ζωγράφου (πρώτα σχηματίζεται η εικόνα στο μυαλό μου και μετά την περιγράφω με λέξεις).
Να ξέρεις, γλυκιά μου, ότι το οξυγόνο που παράγεις είναι πολύτιμο και για τη δική μου ανάσα.
Δημοσίευση σχολίου