χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
6 σχόλια:
Να γυρίζεις με την έννοια του "στρέφομαι" και όχι με του "επιστρέφω", έτσι;
Τότε ναι!
Μια και ρωτάς, θα πρεπει να σου πω, χρωματιστή μου, ότι γύρισα στο φως μετά από τον θάνατο σχεδόν σε μια πολύ σοβαρή εγχείριση. Έτσι γράφτηκε αυτό το ποίημα και ένα-δύο ακόμη. Αν αυτό σε απογοητεύει, λυπάμαι.
Την εκδοχή του επιστρέφω, αρχικά την εξέλαβα από την εντελώς αντίθετη μεριά, δηλαδή από τη γήινη τωρινή μας κατάσταση, επιστροφή σ'αυτή πριν τη γέννησή μας, πριν τη σύλληψή μας και όχι επιστροφή στη γήινη που τώρα καταλαβαίνω ότι εννοείς.
Poet, θα σου πω και 'γω κάτι γιατί εντυπωσιάστηκα και σοκαρίστηκα μαζί για την επιστροφή σου από τον σχεδόν θάνατο. Την εμπειρία αυτή την έζησα κι εγώ, ακριβώς κι εγώ σε εγχείριση και μάλιστα πρόσφατα. Και η αίσθηση που μου απόμεινε είναι πολύ παγωμένη και φοβιστική γι'αυτό και δεν ήθελα με τίποτα την πρώτη εκδοχή που νόμιζα ότι εννοούσες.
Είδες καμιά φορά τι φοβερές που είναι οι συμπτώσεις; Το ποίημά μου αυτό είναι, κατά κάποιο τρόπο, συνέχεια του προηγούμενου, «εδώ τελειώνει ο κόσμος». Είχα νιώσει ότι φεύγω, το είχα νιώσει μέσα μου βαθιά κι όταν άνοιξα πάλι τα μάτια μου και είδα από το παράθυρο της κλινικής τα δέντρα και τη θάλασσα, έμεινα εκεί ώρα πολλή να τα κοιτάζω εκστατικά. Αλλιώς βλέπεις τα πάντα μετά την εμπειρία του σχεδόν θανάτου. Ο χρόνος έχει αποκτήσει τώρα για μένα μιαν άλλη διάσταση κι όλα τα ασήμαντα της καθημερινής ζωής μιαν άλλη αξία.
Καλό μήνα, χρωματιστή μου, καλή άνοιξη.
Βοηθάει και η άνοιξη σε αυτήν την στροφή προς το φως.
Για άλλη μια φορά φεύγω με χαμόγελο.
Καλημέρα!
Και βέβαια, Βαϊα μου, αφού την άνοιξη ξαναγεννιέται ο κόσμος. Όπως και το χαμόγελό σου. Καλό απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου