χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
12 σχόλια:
όλα αυτά...το δάχτυλό σου που ακουμπά τα χείλη της...και τα χείλη της που κλείνουν τα βλέφαρά σου..
σσσσςς..δεν έχω λόγια για το ποίημα...
Σέβομαι απόλυτα τη σιωπή σου, κοριτσάκι, θέλω όμως να πω ότι στη φωτογραφία βλέπω την έκσταση που θέλησα να περιγράψω στο ποίημα. Μπράβο, Τζούλια, για το εύρημά σου.
υπέροχος χώρος..
Σε ευχαριστώ πολύ, Dark13Sun.
μμ..εφυγα
μα εκει που ταξιδεψα με τους στιχους σου..δεν υπηρχαν θνητα ματια να με κοιτουν...μα κατι Αλλο..
γεια σου ποιητη!!
Εγώ είμαι ένας απλός διάμεσος, Καλυψώ μου, αυτό το κάτι άλλο είναι που μου υπαγορεύει τα ποιήματα. «Υπάρχει μέσα μου ένα φως ...» Χαίρομαι για την αίσθησή σου. Να είσαι καλά, γλυκιά μου.
Δυο μπίλιες...
κι όμως πόση έκσταση, μέθη, σιγή και λάμψη, χρώμα
και ύστερα
και πριν
και πάντα
όταν κοιτάς τα σωστά μάτια.
Μου αρέσει και ιδιαίτερα ο τρόπος που κλείνεις το ποίημα σου.
Κλείνω το ποίημα έτσι όπως άρχισαν όλα, Βαϊα μου. Με το τρόπο που με κοίταξε. Με τα μάτια της που έγιναν απίστευτα τρυφερά κι ερωτικά, βαθιά κι απέραντα.
Σε ευχαριστώ. Έχω εμπιστοσύνη στην ευαισθησία και τη δεκτικότητά σου.
Δεν ξέρω αν τα μάτια καταλαβαίνουν απο σωστό και λάθος...δεν θέλω άλλωστε να ξέρω! Αρκεί που καταλαβαίνουν τον έρωτα...
Τον έρωτα τον ξέρουν άριστα, Μαρία μου. Ξέρουν να τον δέχονται και ιδίως ξέρουν να τον εκπέμπουν.
θα θελα να σου ψιθυρίσω με δέος ότι ένοιωσα ως το μεδούλι την εκκωφαντική σιγή που εκπέμπουν δυο αθώα μάτια βαθιά αφοσιωμένα
σχεδόν ζήλεψα τις στιγμές εκεινες..τότε..
Πράγματι εκκωφαντική σιγή, Φωτεινή μου. Δυο μάτια βαθιά αφοσιωμένα συνιστούν μια ιεροτελεστία της αγάπης.
Δημοσίευση σχολίου