εκστατικά

(A portrait of a young woman by Fritz W. Guerin, c. 1902)

σιγή
απέραντη σιγή
σαν από θάλασσα βαθιά
πολύ βαθιά
σιγή με λάμψεις
που συνθέτουν φως
ένα άλλο φως
πιο μαγικό
εκστατικό
μια νύχτα κι έναν ουρανό
μια δίψα

σιγή
που εκπέμπει μουσικές
που πλημμυρίζει χρώματα
κι όλα είναι απλά
μεθυστικά
όλα είναι τώρα
και ύστερα
και πριν
και πάντα

τα μάτια σου

(δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρ. περ. Ποιείν στις 10.1.2011)

12 σχόλια:

  1. Αγγελοπούλου Ιωάννα10 Φεβρουαρίου 2012 στις 12:17 π.μ.

    όλα αυτά...το δάχτυλό σου που ακουμπά τα χείλη της...και τα χείλη της που κλείνουν τα βλέφαρά σου..

    σσσσςς..δεν έχω λόγια για το ποίημα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet10 Φεβρουαρίου 2012 στις 1:04 π.μ.

    Σέβομαι απόλυτα τη σιωπή σου, κοριτσάκι, θέλω όμως να πω ότι στη φωτογραφία βλέπω την έκσταση που θέλησα να περιγράψω στο ποίημα. Μπράβο, Τζούλια, για το εύρημά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος14 Φεβρουαρίου 2012 στις 8:14 μ.μ.

    υπέροχος χώρος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet14 Φεβρουαρίου 2012 στις 9:29 μ.μ.

    Σε ευχαριστώ πολύ, Dark13Sun.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλυψώ 15 Φεβρουαρίου 2012 στις 7:40 μ.μ.

    μμ..εφυγα
    μα εκει που ταξιδεψα με τους στιχους σου..δεν υπηρχαν θνητα ματια να με κοιτουν...μα κατι Αλλο..

    γεια σου ποιητη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet16 Φεβρουαρίου 2012 στις 11:55 μ.μ.

    Εγώ είμαι ένας απλός διάμεσος, Καλυψώ μου, αυτό το κάτι άλλο είναι που μου υπαγορεύει τα ποιήματα. «Υπάρχει μέσα μου ένα φως ...» Χαίρομαι για την αίσθησή σου. Να είσαι καλά, γλυκιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα18 Φεβρουαρίου 2012 στις 9:22 μ.μ.

    Δυο μπίλιες...

    κι όμως πόση έκσταση, μέθη, σιγή και λάμψη, χρώμα

    και ύστερα
    και πριν
    και πάντα

    όταν κοιτάς τα σωστά μάτια.

    Μου αρέσει και ιδιαίτερα ο τρόπος που κλείνεις το ποίημα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poet18 Φεβρουαρίου 2012 στις 11:45 μ.μ.

    Κλείνω το ποίημα έτσι όπως άρχισαν όλα, Βαϊα μου. Με το τρόπο που με κοίταξε. Με τα μάτια της που έγιναν απίστευτα τρυφερά κι ερωτικά, βαθιά κι απέραντα.

    Σε ευχαριστώ. Έχω εμπιστοσύνη στην ευαισθησία και τη δεκτικότητά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μαρια Τζιατζιου19 Φεβρουαρίου 2012 στις 11:58 π.μ.

    Δεν ξέρω αν τα μάτια καταλαβαίνουν απο σωστό και λάθος...δεν θέλω άλλωστε να ξέρω! Αρκεί που καταλαβαίνουν τον έρωτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Poet20 Φεβρουαρίου 2012 στις 12:24 π.μ.

    Τον έρωτα τον ξέρουν άριστα, Μαρία μου. Ξέρουν να τον δέχονται και ιδίως ξέρουν να τον εκπέμπουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. fotini21 Φεβρουαρίου 2012 στις 10:27 μ.μ.

    θα θελα να σου ψιθυρίσω με δέος ότι ένοιωσα ως το μεδούλι την εκκωφαντική σιγή που εκπέμπουν δυο αθώα μάτια βαθιά αφοσιωμένα
    σχεδόν ζήλεψα τις στιγμές εκεινες..τότε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Poet22 Φεβρουαρίου 2012 στις 1:05 π.μ.

    Πράγματι εκκωφαντική σιγή, Φωτεινή μου. Δυο μάτια βαθιά αφοσιωμένα συνιστούν μια ιεροτελεστία της αγάπης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή