ο πλοηγος του απειρου: μνήμη

μνήμη

((Rene Magritte, Memory)

ο συνήθης τόπος των εκτελέσεων, εκεί όπου

οι νεκροί έχουν για πάντα αλώσει την ψυχή μας

(δημοσιεύτηκε στο περ. Νέα Πορεία το 2003)

11 σχόλια:

pandora είπε...: τελικά δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο... η λήθη ή η μνήμη...
Καλή σου μέρα Ποιητή; 4 Δεκεμβρίου 2011 στις 12:17 μ.μ.
Μαρια Τζιατζιου είπε...: "Οι στάσεις της ζωής,
μέσα στον κήπο της μνήμης,
μοιάζουν με μνήματα αγαπημένων
που πρέπει να επισκεφτείς"...

Αναρτήθηκε από Μαρια Τζιατζιου στις 5/16/2011

Η μία όψη σε αντιπαράθεση και σε στενή σχέση με την άλλη.Δεν υφίσταται
αύριο, δεν υφίσταται μέλλον δίχως μνήμη.Είναι τρομακτικό κι ως σκέψη!

Καλό σας βράδυ Ποιητή...; 5 Δεκεμβρίου 2011 στις 12:55 π.μ.
Poet είπε...: Πανδώρα μου, η λήθη πονάει μόνο όταν μας ξεχάσει κάποιος που αγαπάμε. Αλλιώς, είναι το βάλσαμο στα βάσανα της ζωής.

Καλή σου μέρα, αν και υγρή και βροχερή.; 6 Δεκεμβρίου 2011 στις 2:21 μ.μ.
Poet είπε...: Διαπιστώνουμε λοιπόν ότι βλέπουμε τα πράγματα με παρόμοιο τρόπο, Μαρία μου. Πάντως, υπάρχει μέλλον δίχως μνήμη, το μέλλον των μικρών παιδιών. Μια φυσική νομοτέλεια. Παίρνει το σφουγγάρι, σβήνει τα πάντα, πόνο, χαρά, θριάμβους, ήττες, μίση και έρωτες, και όλα αρχίζουν και πάλι από την αρχή με τα έκθαμβα μάτια των παιδιών που ανακαλύπτουν τον κόσμο.

Καλημέρα σ' έναν κόσμο χωρίς φόβο.; 6 Δεκεμβρίου 2011 στις 2:28 μ.μ.
Μαρια Τζιατζιου είπε...: Μόνον να μας διδάξετε μπορείτε Ποιητή μου.Χαίρομαι που θα έχω κληρονομιά τα όσα μας λέτε...

Κι η βροχή είναι τόσο αγαπημένη..ξεπλένει την κακή αύρα μας! Είμαστε αμαρτωλοί κι εκείνη δίνει την εντύπωση καμιά φορά της εξάχνωσης της αμαρτείας.Κι ας είναι λανθασμένη εντύπωση...

Καληνύχτα...; 7 Δεκεμβρίου 2011 στις 2:47 π.μ.
Poet είπε...: Ναι, Μαρία μου, είμαι βετεράνος στο νηπιαγωγείο της ζωής και ειδικός στη διδασκαλία των αναπάντητων ερωτημάτων.

Η έννοια της αμαρτίας είναι θρησκευτική και δεν τη δέχομαι. Είμαι ατελής, ατελέστατος θνητός και θα φύγω παίρνοντας μαζί μου τις ατέλειές μου και, ας μου επιτραπεί, μιαν ελάχιστη ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Καλή σου μέρα.; 7 Δεκεμβρίου 2011 στις 11:16 π.μ.
Μαρια Τζιατζιου είπε...: Αν οι ποιητές αποδεχόντουσαν τις "βουές" της εκκλησίας θα στέλναν τα γραπτά τους σε εξομολόγο, δεν θα τα μοιραζόταν με το συν-άνθρωπο προς τέρψη και των δύο.
Οι ποιητές φορούν φεγγάρια πάνω απ' το κεφάλι τους, δε φορούν φωτοστέφανα.
Επιτρέψτε μου να αλλάξω τη λέξη α μ α ρ τ ε ί α με τη λέξη β ά ρ ο ς...; 9 Δεκεμβρίου 2011 στις 1:11 π.μ.
Poet είπε...: Βάρος, φθορά ή το φορτίο της ζωής, Μαρία μου. Τραύματα και ουλές από την περιπέτεια της ύπαρξης. Όλοι αναζητούμε κάποια λύτρωση και η τέχνη μερικές φορές την προσφέρει.; 9 Δεκεμβρίου 2011 στις 1:56 μ.μ.
Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...: όμορφο! πραγματικά...; 17 Δεκεμβρίου 2011 στις 4:41 μ.μ.
Poet είπε...: Χαίρομαι, Χρήστο μου. Ίσως όμως το επόμενο να σου αρέσει περισσότερο.; 19 Δεκεμβρίου 2011 στις 10:40 π.μ.
Poet είπε...: O πίνακας που επέλεξες, Τζούλια μου, είναι το αντίστοιχο του ποιήματος στη ζωγραφική. Σε ευχαριστώ.; 29 Ιανουαρίου 2012 στις 11:17 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

χρωστάμε μόνον

το φως του κόσμου

(1979)

η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο

(1979)

είμαι ένα πυρωμένο σίδερο

που ανεξίτηλο σφραγίζει

στη μήτρα σου το μέλλον

κάθε σου ηδονικός σπασμός

μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται

είμαι η ίδια η ζωή

και είμαι αθάνατος

(1979)

το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου

(1979)

ο έρωτας ραπίζει

το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας

(1980)

φύλλο το φύλλο απόρθητη

στην έρημο η όαση θα φυτρώσει

(1991)

οι νεκροί

για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη

(1991)

τα όνειρα που μείναν όνειρα

κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου

στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης

(1994)

παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου

λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό

(1997)

κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις

τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου

(1999)

σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή

με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της

(1999)

σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί

σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω

(1999)

έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,

όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι

(1999)

βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη

(1999)

είμαι όσα μου δόθηκαν

μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε

ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα

(1999)

το δέος μέσα μου ιχνηλατώ

να ζωγραφίσω το δικό του φως

(2002)

το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό

το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα

(2002)

υπάρχει μέσα μου ένα φως

που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα

και δεν παραδίδεται

(2002)

με δέος προφέρεται η ποίηση

καθώς προφέρει ανθίζοντας

ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του

(2002)

το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο

για να γεννηθεί

είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας

(2002)

όλα θα ξαναγίνουν χώμα

όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα

και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα

και η απόλυτη ελευθερία

(2002)

δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας

που ήταν τα πάντα

(2007)

άνθη της μνήμης

εξαίσια άνθη του νερού

(2007)

εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω

μα σ’ αγαπώ

μ’ όλα τα γράμματα

μ’ όλα τα ρήματα

τα επιφωνήματα

με τη σιωπή μου

σ’ αγαπώ

(2009)

λέξεις αμετανόητες

τα χρόνια μου έζησα εξόριστος
ένας μισοσβησμένος στίχος
σ' αρχαία μετόπη της γενέθλιας πόλης

μέσα στο κάθε κύτταρό μου
ήταν γραμμένη η προαιώνια ουτοπία
έτσι ακριβώς όπως την είχε ονομάσει
ο καθημερινός τριγύρω θάνατος

πάντα ταξίδευα
αφού ο βαρδάρης σου με γέννησε
και το άλφα της αγάπης σου
με σφράγισε πατρίδα
αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πύλες μου

ποτέ το ψέμα δεν προσκύνησα
την ποίηση δεν εγκατέλειψα
τα κάστρα στο γαλάζιο όταν προσεύχονται
πέρα ως πέρα φωταγωγημένα
από τα μάτια των παιδιών

Τόλης Νικηφόρου

μνήμη

11 σχόλια:

Ποιήματα στα αγγλικά

Ποιήματα στα ιταλικά

Ανθολόγηση πεζών κειμένων

Συνεργάτες -Compiled by

Αναγνώστες - Readers

Αρχειοθήκη ιστολογίου

λέξεις αμετανόητες