χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
4 σχόλια:
"σαν ανθισμένη φλαμουριά
κάτω από το μπαλκόνι μου"
Πάντοτε ωραίες οι εικόνες στα ποιήματά σου. Ανυπομονώ να κατέβω στην μικρή μου πόλη για τα Χριστούγεννα, εκεί που οι μυρωδιές είναι φρέσκες κι αυθεντικές, όχι όπως εδώ τσιμεντένιες.
Καλημερένια σου ποιητή!
Δεν έχεις καθόλου άδικο, Βαϊα μου. Σε ζηλεύω που έχεις κάποια μικρή πόλη με αυθεντικές μυρωδιές και δικούς σου ανθρώπους. Εμείς θα πρέπει να ανακαλύπτουμε την ομορφιά όπου μπορούμε. Όπως στις φλαμουριές, που είναι δύο μπροστά στην οικοδομή μας, και μοσκοβολούν όταν είναι ανθισμένες, ενώ τα φυλλαράκια τους αγγίζουν τα μπαλκόνια μας.
Καλό ταξίδι και καλές γιορτές, κοριτσάκι.
σαν άνοιξη, σαν νιότη και σαν έρωτας
σαν τιποτα να μην χάθηκε για πάντα..
όμορφη μέρα πράγματι και ας ξεκινουν όλα απ την αρχή
και ας έχουμε την αναμνηση αυτών που χάθηκαν
σαν ευωδιά απο δυοσμο στο γλαστρακι μας
καλές γιορτες να χουμε poet
Καλές γιορτές, Φωτεινή μου. Με ζωντανή τη μνήμη που ευωδιάζει, όσο κι αν ταυτόχρονα πονάει.
Δημοσίευση σχολίου