από τις χαραμάδες εισχωρεί
παρήγορη μια αχτίδα φως
και ξαφνικά στη μνήμη
μ’ ένα δειλό φτερούγισμα
αστράφτει το γαλάζιο
μαθαίνω πάλι να διαβάζω
τα μυστικά φωνήεντα στο άγγιγμά σου
το βλέμμα μου στο όνειρο
μαθαίνω πάλι να εμπιστεύομαι
στο μονοπάτι που ελίσσεται
ανάμεσα σε απαλές καμπύλες
ως τη διάφανη κοιλάδα της παλάμης σου
αυτός ο δρόμος δεν αρχίζει και δεν φτάνει
δεν έχει λύση το αίνιγμα
αυτή η ισόβια μαθητεία στο θαύμα
δημοσιεύτηκεστο ηλεκτρονικό περιοδικό poema,
τεύχος 12, Σεπτέμβριος 2010
4 σχόλια:
το τελευταίο τρίστιχο αγαπημένο
Να σαι καλά Ποιητή :-)
Κι εμένα, γλυκιά μου. Σε ευχαριστώ, καλό βράδυ.
Πάντα με συγκινεί η ποίησή σου Τόλη και με εκφράζει.Εύχομαι ολόψυχα να είσαι πάντα καλά και να μας δίνεις τους καρπούς της ευαισθησίας σου.
Χαίρομαι, Γιάννη μου, και σε ευχαριστώ θερμά. Αγαπώ και αγωνίζομαι, τι άλλο να κάνω;
Δημοσίευση σχολίου