ο πλοηγος του απειρου: αισιοδοξία

αισιοδοξία

μια λάμψη

στο μαύρο χώμα τ’ ουρανού

ένα λουλούδι

πάνω στον τάφο του

ή ένα χαμόγελο

σε ραγισμένο πρόσωπο

ο έρωτας

μπροστά στον θάνατο

8 σχόλια:

Velvet είπε...: Μονο ο ερωτας
νικαει τον θανατο

Καληνυχτα

-; 17 Οκτωβρίου 2011 στις 12:40 π.μ.
Poet είπε...: Μερικές φορές σχεδόν το πιστεύω κι εγώ, φίλε Velvet. Από τη λαχτάρα μου να το πιστέψω. Τίποτα όμως δεν μπορεί να νικήσει το μέγα δέος, τη μοναδική βεβαιότητα, παρά μόνο στιγμιαία ή μέσα από τη μελλοντική αναγέννησή του.

Καλή σου μέρα.; 17 Οκτωβρίου 2011 στις 10:53 π.μ.
Woman in Blogs είπε...: "Ένα χαμόγελο σε ρσγισμένο πρόσωπο": από τις μικρές αναστάσεις που συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας.
Καλό βράδυ!; 17 Οκτωβρίου 2011 στις 11:13 μ.μ.
Poet είπε...: Όταν έχει κανείς την αγνότητα και το ψυχικό σθένος να χαμογελάει (και να ερωτεύεται!!) ως το τέλος, τότε, ναι, μπορεί να πει κανείς ότι συντελείται μια μικρή ανάσταση στη ρουτίνα της καθημερινής ζωής.

Καλή σου μέρα, φίλη μου.; 18 Οκτωβρίου 2011 στις 12:18 μ.μ.
Χρήστος Αντισθένης Ζάχος είπε...: Πάνε μαζί αυτά τα δύο...
ο έρωτα και ο θάνατος.
ωραίο ποίημα; 19 Οκτωβρίου 2011 στις 2:57 π.μ.
Poet είπε...: Πάνε μαζί αλλά όπου υπάρχει το ένα, δεν υπάρχει το άλλο.

Ευχαριστώ, Χρήστο μου, ελπίζω να σε ξενύχτισε ο έρωτας χτες.; 19 Οκτωβρίου 2011 στις 10:39 π.μ.
η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...: Αυτό είναι που χρειαζόμαστε τώρα, αυτό και μόνον. Αισιοδοξία!

Όπως πάντα απολαμβάνω τη γραφή.
Καλημερένια!; 19 Οκτωβρίου 2011 στις 2:17 μ.μ.
Poet είπε...: Δηλαδή, χρειαζόμαστε κορίτσια σαν κι εσένα, Βαϊα μου, που είσαι η προσωποποίηση της χαράς της ζωής.

Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα. Καλό ξημέρωμα, γλυκιά μου.; 20 Οκτωβρίου 2011 στις 12:11 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

χρωστάμε μόνον

το φως του κόσμου

(1979)

η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο

(1979)

είμαι ένα πυρωμένο σίδερο

που ανεξίτηλο σφραγίζει

στη μήτρα σου το μέλλον

κάθε σου ηδονικός σπασμός

μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται

είμαι η ίδια η ζωή

και είμαι αθάνατος

(1979)

το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου

(1979)

ο έρωτας ραπίζει

το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας

(1980)

φύλλο το φύλλο απόρθητη

στην έρημο η όαση θα φυτρώσει

(1991)

οι νεκροί

για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη

(1991)

τα όνειρα που μείναν όνειρα

κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου

στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης

(1994)

παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου

λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό

(1997)

κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις

τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου

(1999)

σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή

με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της

(1999)

σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί

σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω

(1999)

έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,

όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι

(1999)

βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη

(1999)

είμαι όσα μου δόθηκαν

μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε

ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα

(1999)

το δέος μέσα μου ιχνηλατώ

να ζωγραφίσω το δικό του φως

(2002)

το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό

το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα

(2002)

υπάρχει μέσα μου ένα φως

που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα

και δεν παραδίδεται

(2002)

με δέος προφέρεται η ποίηση

καθώς προφέρει ανθίζοντας

ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του

(2002)

το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο

για να γεννηθεί

είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας

(2002)

όλα θα ξαναγίνουν χώμα

όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα

και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα

και η απόλυτη ελευθερία

(2002)

δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας

που ήταν τα πάντα

(2007)

άνθη της μνήμης

εξαίσια άνθη του νερού

(2007)

εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω

μα σ’ αγαπώ

μ’ όλα τα γράμματα

μ’ όλα τα ρήματα

τα επιφωνήματα

με τη σιωπή μου

σ’ αγαπώ

(2009)

λέξεις αμετανόητες

τα χρόνια μου έζησα εξόριστος
ένας μισοσβησμένος στίχος
σ' αρχαία μετόπη της γενέθλιας πόλης

μέσα στο κάθε κύτταρό μου
ήταν γραμμένη η προαιώνια ουτοπία
έτσι ακριβώς όπως την είχε ονομάσει
ο καθημερινός τριγύρω θάνατος

πάντα ταξίδευα
αφού ο βαρδάρης σου με γέννησε
και το άλφα της αγάπης σου
με σφράγισε πατρίδα
αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πύλες μου

ποτέ το ψέμα δεν προσκύνησα
την ποίηση δεν εγκατέλειψα
τα κάστρα στο γαλάζιο όταν προσεύχονται
πέρα ως πέρα φωταγωγημένα
από τα μάτια των παιδιών

Τόλης Νικηφόρου

αισιοδοξία

8 σχόλια:

Ποιήματα στα αγγλικά

Ποιήματα στα ιταλικά

Ανθολόγηση πεζών κειμένων

Συνεργάτες -Compiled by

Αναγνώστες - Readers

Αρχειοθήκη ιστολογίου

λέξεις αμετανόητες