χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
11 σχόλια:
Από τα πολύ αγαπημένα ποιήματά σου Τόλη μου. Ειδικά στα δύσκολα αυτά τα θαύματα είναι η δύναμη που μας κινεί.
Καλή βδομάδα σου εύχομαι
Το θαύμα της ζωής, της φύσης, του έρωτα, της δημιουργίας...
Βλέπεις, δεν είμαι τόσο σκοτεινός όσο με βλέπουν οι άλλοι.
Απλά, καμιά φορά, από λογοτεχνικής άποψης, η χαρά γίνεται συνώνυμο του γλυκανάλατου και ανιαρού.
Πρέπει να έχεις πραγματικά ταλέντο για να εκφράσεις τη ζωή και τη χαρά και να μην πέσεις στην παγίδα του ανιαρού.
Εσύ τα καταφέρνεις τέλεια με αυτό το όμορφο ποίημα.
Εγώ... έχω καιρό μπροστά μου.
Την καλησπέρα μου.
Χαίρομαι πολύ, Μαρία μου. Αυτή την εποχή μας χρειάζεται πραγματικά ένα θαύμα.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα.
Χρήστο μου, νομίζω ότι συμφωνούμε σε όλα τα σημεία. Έχω αδυναμία σ' αυτό το ποίημα (γράφτηκε σε μια στιγμή αποκάλυψης για μένα ή και φώτισης) και χαίρομαι πολύ που σου αρέσει.
Όσο για τον καιρό, για τον χρόνο, για τη ζωή που φεύγει, αναλογίζομαι μερικές φορές με πίκρα τα χρόνια της νιότης μου που έχασα μέσα στο άγχος και την κατάθλιψη, έως ότου κατακτήσω και πάλι σε κάποιο βαθμό τη χαρά της ζωής. Carpe diem λοιπόν, Χρήστο μου, το μέλλον δεν υπάρχει.
Τι θαύμα η γαρδένια σου, Τζούλια μου !! Έχω γράψει κι ένα διήγημα για τον έρωτά μου με μια γαρδένια.
Από τα καλύτερά σας, ποιητή μου...
Χαίρομαι που σου αρέσει, Πανδώρα μου. Καλό βράδυ.
Φτάνει και μόνο να ψιθυρίσει το λευκό, συμβολικό της χρώμα μια γαρδένια για να πιστέψουμε στα θαύματα...Ακόμη κι η αμαρτεία θα μπορούσε να φέρει το χρώμα αυτό...αλλιώς, δεν θα την πίστευε η μετάνοια..Καλή σας μέρα Ποιητή...
Φτάνει και μόνο ένα πρωί να ανοίξουμε τα μάτια μας στον κόσμο με την αθωότητα ενός μικρού παιδιού και τότε έκθαμβοι θα ανακαλύψουμε ότι ζούμε μέσα στα θαύματα, ένα θαύμα κι αυτή η ίδια η δική μας ύπαρξη.
Καλή σου μέρα, Μαρία της λευκής γαρδένιας.
Πόσο το είχα ανάγκη αυτό το ποίημα ποιητή μου!
Xαίρομαι, γλυκιά μου, και μακάρι να μπορούσα να κάνω ένα πιο πρακτικό θαύμα για σένα, αν το χρειαζόσουν.
Δημοσίευση σχολίου