χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
12 σχόλια:
αναζητώ τον μυστικό ορίζοντα...
μην είναι τάχα αυτό που κάνει μια σχέση ζωντανή και δυνατή;
Δεν ξέρω, Νέλλη μου. Μάλλον για τρέλα μιλάμε εδώ. Για ακαριαία ταύτιση ψυχών και σωμάτων. Η εκλογίκευση και η αναζήτηση έρχονται αργότερα και ειλικρικά αμφιβάλλω αν προσθέτουν τίποτα.
αυτή η ακαριαία ταύτιση είναι για μένα το στοίχημα, το ζητούμενο
δεν μιλώ για εκλογίκευση
πολύ όμορφο!
Αυτή η ακαριαία ταύτιση, Νέλλη μου, που τόσο μα τόσο σπάνια συμβαίνει, είναι ένα θαύμα. Μια μαγεία, ένα μεθύσι, μια διαρκής κατάσταση ονείρου. Ένα απίστευτο δώρο της ζωής.
Καλησπέρα, Χρήστο μου, σε ευχαριστώ.
Η ακαριαία ταύτιση στον έρωτα ισούται με μια μοιραία συγκατάβαση ως προς τον απαγχονισμό της λογικής και την τέρψη της τρέλλας..."Είθε να είναι αυτή η αέναη κρεμάλα της ψυχής μας..."
και ποιός θα διαφωνούσε μαζί μου...
Είμαι παιδί του διαφωτισμού και του δυτικού ορθολογισμού, Μαρία μου. Ταξιδεύω όμως στ' άστρα με καύσιμη ύλη τον πυρετό μου. Τη φλόγα, το πάθος, τον έρωτά μου.
Έχει και κάπως αλλιώς νόημα η ζωή;
καλό ξημέρωμα Κύριε της Ποίησης...
Για μένα και, νομίζω, για σένα όχι, Μαρία μου.
Θεωρώ τον εαυτό μου ένα απλό μαθητούδι στο μεγάλο σχολείο της ύπαρξης.
Ναι! Ρίγη φέρνουν πάντοτε τα πειρατικά καράβια! Κι όσοι κουρσεύονται δεν είναι που ελλοχεύει η μοίρα αλλά που αφήνεται το συναίσθημα στο πλιάτσικο... θαρρώ!
Στις μέρες μας τις δύσκολες, ευτυχώς έρχεται η ποίηση κι αφήνει τέρψη στην ψυχή κι όνειρα, κι ελπίδες που μας έχουν λείψει...
Καλησπερένια!
Πάντοτε απολαμβάνω τη γραφή!
Ωραίο πλιάτσικο όμως, Βαϊα μου !! Αφού πρόκειται για δύο πειρατές και για ανυπόμονο αμοιβαίο πλιατσικολόγημα. Ακόμη και οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι» το ονόμαζαν πεπρωμένο, τι σε πείραξε τώρα η μοίρα; Ναι, η άτιμη, ελλοχεύει και μόνο όταν τη συναντήσεις καταλαβαίνεις τι ακριβώς σημαίνει αυτό.
Κι εγώ πάντοτε απολαμβάνω τις επισκέψεις σου, γλυκιά μου. Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου