παλιές γραφές και θαύματα

πειρατικό καράβι στ’ ανοιχτά
μες στην ομίχλη με σημαία τ’ όνειρο
κόκκινο και βαθύ γαλάζιο
σ’ ένα χρώμα μονοσύλλαβο
όπως το δάκρυ τ’ ουρανού
ή το φως
αυτό είσαι

κι εγώ
ρίγος αιχμάλωτο
στον ήχο της φωνής σου
βαθειά στα μάτια σου
κρυμμένη λάμψη
καυτή ανάσα
που ανεμίζει τα μαλλιά σου

έκθαμβος μελετώ
παλιές γραφές και θαύματα
αναζητώ τον μυστικό ορίζοντα
όπου ελλοχεύει η μοίρα

12 σχόλια:

  1. logia16 Ιουλίου 2011 στις 11:52 π.μ.

    αναζητώ τον μυστικό ορίζοντα...

    μην είναι τάχα αυτό που κάνει μια σχέση ζωντανή και δυνατή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet16 Ιουλίου 2011 στις 12:29 μ.μ.

    Δεν ξέρω, Νέλλη μου. Μάλλον για τρέλα μιλάμε εδώ. Για ακαριαία ταύτιση ψυχών και σωμάτων. Η εκλογίκευση και η αναζήτηση έρχονται αργότερα και ειλικρικά αμφιβάλλω αν προσθέτουν τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. logia16 Ιουλίου 2011 στις 12:32 μ.μ.

    αυτή η ακαριαία ταύτιση είναι για μένα το στοίχημα, το ζητούμενο

    δεν μιλώ για εκλογίκευση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος16 Ιουλίου 2011 στις 2:54 μ.μ.

    πολύ όμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Poet16 Ιουλίου 2011 στις 6:37 μ.μ.

    Αυτή η ακαριαία ταύτιση, Νέλλη μου, που τόσο μα τόσο σπάνια συμβαίνει, είναι ένα θαύμα. Μια μαγεία, ένα μεθύσι, μια διαρκής κατάσταση ονείρου. Ένα απίστευτο δώρο της ζωής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet16 Ιουλίου 2011 στις 6:38 μ.μ.

    Καλησπέρα, Χρήστο μου, σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαρια Τζιατζιου18 Ιουλίου 2011 στις 8:59 μ.μ.

    Η ακαριαία ταύτιση στον έρωτα ισούται με μια μοιραία συγκατάβαση ως προς τον απαγχονισμό της λογικής και την τέρψη της τρέλλας..."Είθε να είναι αυτή η αέναη κρεμάλα της ψυχής μας..."
    και ποιός θα διαφωνούσε μαζί μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Poet18 Ιουλίου 2011 στις 10:20 μ.μ.

    Είμαι παιδί του διαφωτισμού και του δυτικού ορθολογισμού, Μαρία μου. Ταξιδεύω όμως στ' άστρα με καύσιμη ύλη τον πυρετό μου. Τη φλόγα, το πάθος, τον έρωτά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μαρια Τζιατζιου19 Ιουλίου 2011 στις 12:19 π.μ.

    Έχει και κάπως αλλιώς νόημα η ζωή;
    καλό ξημέρωμα Κύριε της Ποίησης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Poet19 Ιουλίου 2011 στις 11:25 π.μ.

    Για μένα και, νομίζω, για σένα όχι, Μαρία μου.

    Θεωρώ τον εαυτό μου ένα απλό μαθητούδι στο μεγάλο σχολείο της ύπαρξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα21 Ιουλίου 2011 στις 2:17 μ.μ.

    Ναι! Ρίγη φέρνουν πάντοτε τα πειρατικά καράβια! Κι όσοι κουρσεύονται δεν είναι που ελλοχεύει η μοίρα αλλά που αφήνεται το συναίσθημα στο πλιάτσικο... θαρρώ!

    Στις μέρες μας τις δύσκολες, ευτυχώς έρχεται η ποίηση κι αφήνει τέρψη στην ψυχή κι όνειρα, κι ελπίδες που μας έχουν λείψει...

    Καλησπερένια!
    Πάντοτε απολαμβάνω τη γραφή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Poet21 Ιουλίου 2011 στις 6:48 μ.μ.

    Ωραίο πλιάτσικο όμως, Βαϊα μου !! Αφού πρόκειται για δύο πειρατές και για ανυπόμονο αμοιβαίο πλιατσικολόγημα. Ακόμη και οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι» το ονόμαζαν πεπρωμένο, τι σε πείραξε τώρα η μοίρα; Ναι, η άτιμη, ελλοχεύει και μόνο όταν τη συναντήσεις καταλαβαίνεις τι ακριβώς σημαίνει αυτό.

    Κι εγώ πάντοτε απολαμβάνω τις επισκέψεις σου, γλυκιά μου. Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή