μια ανθολογία των ποιημάτων του Τόλη Νικηφόρου με εικόνες της Τζούλιας Φορτούνη

αn anthology of Tolis Nikiforou's poems with pictures by Julia Fortouni.

Ελλάδα 1979

με το αίμα μου σε ιστορώ πατρίδα μου

πολιτείες παραδομένες στο μπετόν
δρόμοι σημαδεμένοι με ξενικές επιγραφές
κάθε οικοδομή και μια τράπεζα
κάθε γωνιά κι ένα φροντιστήριο
κάθε διαμέρισμα κι ένα διαφθορείο
οι νέοι με τα μηχανάκια
τα αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο
αναρίθμητα ξενοδοχεία και υπηρέτες
εκτρώσεις σε ιδιωτικά ιατρεία
οι άρρωστοι στους διαδρόμους των νοσοκομείων
δεκατρείς χιλιάδες δικηγόροι στην πρωτεύουσα
και οι εργολάβοι σε απεργία
με παγάκια και ξηρούς καρπούς
προδότες που δοξολογούνται
δοσίλογοι που αμείβονται
χαφιέδες που καταχωρούν τα ίχνη της αγωνίας μας

στο καφενείο του χωριού ο λαός περιμένει
πριν και μετά τις διαφημίσεις
το επόμενο έμβασμα του μετανάστη
το επόμενο αστυνομικό σήριαλ
την επόμενη μοναδική διέξοδο
κοινή ευρωπαϊκή εξαγορά

τα ψάρια νεκρά
ο αέρας μαύρος
η γη πουλημένη
ελεύθερο αστικό καθεστώς και ιδιωτική πρωτοβουλία

κι η ελιά να γαντζώνεται με πείσμα
ν' απλώνει παλάμες σ' έναν απίστευτα γαλάζιο ουρανό
αιώνες τώρα
και τα πεύκα να χαϊδεύουν τη θάλασσα

πατρίδα μου
το μεγαλείο σου τέλος δεν έχει


Hellas 1979

my homeland, with blood I write your history

cities surrendered to concrete
streets scarred with foreign signs
in every building a bank
in every corner a school of foreign languages
every apartment a place of corruption
wild kids on mopeds
cars on the sidewalks
uncounted hotels and servants
abortions in private offices
sick people in the halls of hospitals
thirteen thousand lawyers in Athens
drinks on the rocks and roasted nuts
contractors on strike
traitors praised
collaborators rewarded
narks recording the tracks of our agony

before the commercials and after
people wait at the cafe in the village
for the immigrant's next money order
for the next serial cop show
for the next exclusive outlet
for the common european buy-out

the fish are dead
the air is black
the land is sold up
bourgeois status quo and free enterprise

and the olive tree grappling stubbornly
palms branching toward an incredible blue sky
for centuries
and the pines caressing the sea

my homeland
there is no end to your grandeur

Translated by Domna Pastourmatzi and Michael Mott
from Tolis Nikiforou, Me ti Fotia sta Matia (With the Fire
in the Eyes), 1982, Displacements, International Quarterly,
Volume 2, No. 4, 1996.

14 σχόλια:

vagnes είπε...

...υπέροχη αποτύπωση...

Poet είπε...

Καλωσόρισες, vagnes, από τα ωραία Ιωάννινα. Σ' ευχαριστώ.

Margo είπε...

Συγκλονιστικό και τόσο επίκαιρο!!
Φοβάμαι ότι πάντα θα είναι..

Καλή βδομάδα Τόλη μου

Poet είπε...

Ας ελπίσουμε ότι κάποτε τα πράγματα θα αλλάξουν, Margo μου. Έχει και ωραίους ανθρώπους αυτός ο τόπος.

Καληνύχτα και καλή βδομάδα.

55fm είπε...

Aπλά υπέροχο!

Poet είπε...

Ήμουν πολύ οργισμένος την εποχή εκείνη, Ουρανία μου. Και στρατευμένος. Πίστευα ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε αυτή τη χώρα. Τριάντα χρόνια αργότερα, έχω την πικρή ικανοποίηση ότι τουλάχιστον δεν άλλαξε εκείνη εμένα.

55fm είπε...

Αγαπημένε ποιητή,βαθύς ο αναστεναγμός που βγαίνει από όλα αυτά...
Πονάνε...

Άστρια είπε...

Ευτυχώς που είναι
"κι η ελιά να γαντζώνεται με πείσμα
ν' απλώνει παλάμες σ' έναν απίστευτα γαλάζιο ουρανό
αιώνες τώρα
και τα πεύκα να χαϊδεύουν τη θάλασσα.."

Αληθινό και διαχρονικά ελπιδοφόρο!

Poet είπε...

Όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, όπως είπε ο Σεφέρης.

Καλή σου μέρα, Ουρανία μου.

Poet είπε...

Καλωσόρισες, Άστρια. Η αύρα της αιωνιότητας που σε περιβάλλει τονώνει την αισιοδοξία μας. Καλή σου μέρα.

logia είπε...

η ωμή πραγματικότητα, δοσμένη ποιητικά!!!!
αυτό θα πει ταλέντο!!!
την καλημέρα μου

Poet είπε...

Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ήμουν λίγο (έως περισσότερο) ωμός τότε, Νέλλη μου. Ήταν της εποχής και της ηλικίας. Καμιά φορά και τώρα φουντώνει το αίμα μου και θέλω να γράψω κάτι ανάλογο. Δεν μου βγαίνει όμως. Φαίνεται ότι η μουσική, έστω και θλιμμένη, έχει επικρατήσει μέσα μου.

Σ' ευχαριστώ, καλό βράδυ.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Ας η ποίηση διώχνει την μοναξιά! Δεν ξέρω
πότε που θα μπορέσω να σταθώ
σ' ένα ύψος που θα ζηλεύουν οι άλλοι
των ημερών όλων που με πίκραναν να καταλύσω το κράτος..
Δικαστές πόσοι που αδημονούν και περιμένουν
να είναι σκληρότατοι μ' εμένα. Και τι έφταιξα;
Έναν ουρανό έχω θελήσει
που ν' ακουμπά με ποίηση στην γη!

20.02.2010
γεια σου Τόλη!

Poet είπε...

«Έναν ουρανό έχω θελήσει
που ν' ακουμπά με ποίηση στη γη!» !!

Γεια σου, Στρατή.