με το αίμα μου σε ιστορώ πατρίδα μου
πολιτείες παραδομένες στο μπετόν
δρόμοι σημαδεμένοι με ξενικές επιγραφές
κάθε οικοδομή και μια τράπεζα
κάθε γωνιά κι ένα φροντιστήριο
κάθε διαμέρισμα κι ένα διαφθορείο
οι νέοι με τα μηχανάκια
τα αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο
αναρίθμητα ξενοδοχεία και υπηρέτες
εκτρώσεις σε ιδιωτικά ιατρεία
οι άρρωστοι στους διαδρόμους των νοσοκομείων
δεκατρείς χιλιάδες δικηγόροι στην πρωτεύουσα
και οι εργολάβοι σε απεργία
με παγάκια και ξηρούς καρπούς
προδότες που δοξολογούνται
δοσίλογοι που αμείβονται
χαφιέδες που καταχωρούν τα ίχνη της αγωνίας μας
στο καφενείο του χωριού ο λαός περιμένει
πριν και μετά τις διαφημίσεις
το επόμενο έμβασμα του μετανάστη
το επόμενο αστυνομικό σήριαλ
την επόμενη μοναδική διέξοδο
κοινή ευρωπαϊκή εξαγορά
τα ψάρια νεκρά
ο αέρας μαύρος
η γη πουλημένη
ελεύθερο αστικό καθεστώς και ιδιωτική πρωτοβουλία
κι η ελιά να γαντζώνεται με πείσμα
ν' απλώνει παλάμες σ' έναν απίστευτα γαλάζιο ουρανό
αιώνες τώρα
και τα πεύκα να χαϊδεύουν τη θάλασσα
πατρίδα μου
το μεγαλείο σου τέλος δεν έχει
Hellas 1979
my homeland, with blood I write your history
cities surrendered to concrete
streets scarred with foreign signs
in every building a bank
in every corner a school of foreign languages
every apartment a place of corruption
wild kids on mopeds
cars on the sidewalks
uncounted hotels and servants
abortions in private offices
sick people in the halls of hospitals
thirteen thousand lawyers in Athens
drinks on the rocks and roasted nuts
contractors on strike
traitors praised
collaborators rewarded
narks recording the tracks of our agony
before the commercials and after
people wait at the cafe in the village
for the immigrant's next money order
for the next serial cop show
for the next exclusive outlet
for the common european buy-out
the fish are dead
the air is black
the land is sold up
bourgeois status quo and free enterprise
and the olive tree grappling stubbornly
palms branching toward an incredible blue sky
for centuries
and the pines caressing the sea
my homeland
there is no end to your grandeur
Translated by Domna Pastourmatzi and Michael Mott
from Tolis Nikiforou, Me ti Fotia sta Matia (With the Fire
in the Eyes), 1982, Displacements, International Quarterly,
Volume 2, No. 4, 1996.
πολιτείες παραδομένες στο μπετόν
δρόμοι σημαδεμένοι με ξενικές επιγραφές
κάθε οικοδομή και μια τράπεζα
κάθε γωνιά κι ένα φροντιστήριο
κάθε διαμέρισμα κι ένα διαφθορείο
οι νέοι με τα μηχανάκια
τα αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιο
αναρίθμητα ξενοδοχεία και υπηρέτες
εκτρώσεις σε ιδιωτικά ιατρεία
οι άρρωστοι στους διαδρόμους των νοσοκομείων
δεκατρείς χιλιάδες δικηγόροι στην πρωτεύουσα
και οι εργολάβοι σε απεργία
με παγάκια και ξηρούς καρπούς
προδότες που δοξολογούνται
δοσίλογοι που αμείβονται
χαφιέδες που καταχωρούν τα ίχνη της αγωνίας μας
στο καφενείο του χωριού ο λαός περιμένει
πριν και μετά τις διαφημίσεις
το επόμενο έμβασμα του μετανάστη
το επόμενο αστυνομικό σήριαλ
την επόμενη μοναδική διέξοδο
κοινή ευρωπαϊκή εξαγορά
τα ψάρια νεκρά
ο αέρας μαύρος
η γη πουλημένη
ελεύθερο αστικό καθεστώς και ιδιωτική πρωτοβουλία
κι η ελιά να γαντζώνεται με πείσμα
ν' απλώνει παλάμες σ' έναν απίστευτα γαλάζιο ουρανό
αιώνες τώρα
και τα πεύκα να χαϊδεύουν τη θάλασσα
πατρίδα μου
το μεγαλείο σου τέλος δεν έχει
Hellas 1979
my homeland, with blood I write your history
cities surrendered to concrete
streets scarred with foreign signs
in every building a bank
in every corner a school of foreign languages
every apartment a place of corruption
wild kids on mopeds
cars on the sidewalks
uncounted hotels and servants
abortions in private offices
sick people in the halls of hospitals
thirteen thousand lawyers in Athens
drinks on the rocks and roasted nuts
contractors on strike
traitors praised
collaborators rewarded
narks recording the tracks of our agony
before the commercials and after
people wait at the cafe in the village
for the immigrant's next money order
for the next serial cop show
for the next exclusive outlet
for the common european buy-out
the fish are dead
the air is black
the land is sold up
bourgeois status quo and free enterprise
and the olive tree grappling stubbornly
palms branching toward an incredible blue sky
for centuries
and the pines caressing the sea
my homeland
there is no end to your grandeur
Translated by Domna Pastourmatzi and Michael Mott
from Tolis Nikiforou, Me ti Fotia sta Matia (With the Fire
in the Eyes), 1982, Displacements, International Quarterly,
Volume 2, No. 4, 1996.
...υπέροχη αποτύπωση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλωσόρισες, vagnes, από τα ωραία Ιωάννινα. Σ' ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγκλονιστικό και τόσο επίκαιρο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι ότι πάντα θα είναι..
Καλή βδομάδα Τόλη μου
Ας ελπίσουμε ότι κάποτε τα πράγματα θα αλλάξουν, Margo μου. Έχει και ωραίους ανθρώπους αυτός ο τόπος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαληνύχτα και καλή βδομάδα.
Aπλά υπέροχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉμουν πολύ οργισμένος την εποχή εκείνη, Ουρανία μου. Και στρατευμένος. Πίστευα ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε αυτή τη χώρα. Τριάντα χρόνια αργότερα, έχω την πικρή ικανοποίηση ότι τουλάχιστον δεν άλλαξε εκείνη εμένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένε ποιητή,βαθύς ο αναστεναγμός που βγαίνει από όλα αυτά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠονάνε...
Ευτυχώς που είναι
ΑπάντησηΔιαγραφή"κι η ελιά να γαντζώνεται με πείσμα
ν' απλώνει παλάμες σ' έναν απίστευτα γαλάζιο ουρανό
αιώνες τώρα
και τα πεύκα να χαϊδεύουν τη θάλασσα.."
Αληθινό και διαχρονικά ελπιδοφόρο!
Όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, όπως είπε ο Σεφέρης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα, Ουρανία μου.
Καλωσόρισες, Άστρια. Η αύρα της αιωνιότητας που σε περιβάλλει τονώνει την αισιοδοξία μας. Καλή σου μέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήη ωμή πραγματικότητα, δοσμένη ποιητικά!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτό θα πει ταλέντο!!!
την καλημέρα μου
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ ήμουν λίγο (έως περισσότερο) ωμός τότε, Νέλλη μου. Ήταν της εποχής και της ηλικίας. Καμιά φορά και τώρα φουντώνει το αίμα μου και θέλω να γράψω κάτι ανάλογο. Δεν μου βγαίνει όμως. Φαίνεται ότι η μουσική, έστω και θλιμμένη, έχει επικρατήσει μέσα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ, καλό βράδυ.
Ας η ποίηση διώχνει την μοναξιά! Δεν ξέρω
ΑπάντησηΔιαγραφήπότε που θα μπορέσω να σταθώ
σ' ένα ύψος που θα ζηλεύουν οι άλλοι
των ημερών όλων που με πίκραναν να καταλύσω το κράτος..
Δικαστές πόσοι που αδημονούν και περιμένουν
να είναι σκληρότατοι μ' εμένα. Και τι έφταιξα;
Έναν ουρανό έχω θελήσει
που ν' ακουμπά με ποίηση στην γη!
20.02.2010
γεια σου Τόλη!
«Έναν ουρανό έχω θελήσει
ΑπάντησηΔιαγραφήπου ν' ακουμπά με ποίηση στη γη!» !!
Γεια σου, Στρατή.