χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
16 σχόλια:
...Αδειασε η μέρα, έσβησε η πίκρα της ζωής...Εχθές αποχαιρετήσαμε για πάντα άλλον ένα αγαπημένο...Σαν έσβησε η μέρα του η τελευταία πίκρα δεν είχε ούτε πόνο...μόνο γαλήνη στη μορφή.Καληνύχτα Τόλη
Υ.Γ.Ε.ιναι που οι στίχοι...κι η ζωή...μοιάζουνε τόσο καμιά φορά...
Όλγα μου, λυπάμαι. Έχω γνωρίσει τη βαθιά, την αφόρητη θλίψη του αποχωρισμού και το μόνο που εύχομαι είναι να αξιωθώ τη γαλήνη μπροστά στο υπέρτατο δέος. Κι ας μη μοιάζει αυτή η γαλήνη με τη ζωή μου.
Με πεζά λόγια η ζωή, ο ύπνος γιατρικό έστω και λίγο του βάρους της καθημερινότητας, μηχανή θαυμάτων και χρονομηχανή σε κόσμους που δημιουργοί είμαστε εμείς
όμορφοι στίχοι που προβάλλουν το πραγματικό και το φανταστικό μέσα από αντιπαραθέσεις λέξεων που δεν έχουν συνειρμική συγγένεια
καλημέρα
Είναι ενδιαφέρον το πώς ερμηνεύει ένα ποίημα ο κάθε αναγνώστης. Εγώ μιλάω για τον θάνατο, Αλέξη μου, για το οριστικό αποχωρισμό από αγαπημένα πρόσωπα. Και για το δικό τους ταξίδι στο άπειρο.
καταπληκτικό!
η απουσία - "άνθος της μνήμης"
ο θάνατος - "άνθος του νερού"
εξαιρετική η έμπνευσή σου, Τόλη
Τόλη είναι τόσο δυνατό
που με κάνει να θέλω να κλάψω
Χαίρομαι που σου άρεσε τόσο πολύ, Νίκο μου. Γράφτηκε με μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, σε μια κορύφωση της θλίψης ένα βράδυ.
Εγώ κόντεψα να κλάψω βλέποντας την εικόνα σου, Τζούλια μου. Χωρίς υπερβολή. Η αυθόρμητη αντίδρασή μου ήταν ένα «πω, πω!» και έμεινα βουβός μετά.
Είναι εκπληκτική αυτή η έμπνευσή σου. Σ' ευχαριστώ, καλή μου.
μόλις τώρα είδα και την εικόνα
και μπορώ να πω ότι:
ποίημα και εικόνα
είναι
"εξαίσια άνθη της έμπνευσης"
"..
μάτια που ψιθυρίζουν χιλιάδες χρώματα
μέσα στο φως
άνθη της μνήμης.."
Πολύ όμορφο..
Και τι γλυκά που περιγράφεις τον "γυρισμό.." και την απουσία μαζί..
Σαν να τους βλέπεις να περπατούν
νηφάλιοι και ανάλαφροι
ανάμεσα στ¨άστρα του ουρανου,
χαράζοντας τη δική τους τροχιά
"παιδιά που ξαναγύρισαν σε χώρα μαγική"..θεσπέσια παρουσίαση!
Ευχαριστουμε!
το όνειρο...
πηγή ζωής...
την καλημέρα μου
Δεν γίνεται αλλιώς, Νίκο μου. Την καλημέρα μου.
Καλωσόρισες, ΒlueRose. Κριστιάνα, από τη χώρα που κράτησε για πάντα ένα κομμάτι απ' την ψυχή μου.
Κάπως έτσι τους βλέπω. Δεν έχουν φύγει ποτέ από τα μάτια μου. Κι ούτε έχουν χάσει έστω και το ελάχιστο απ' την αγάπη μου. Μόνο, μια κι έχω φτάσει περίπου στη δική τους ηλικία, τους βλέπω και σαν παιδιά μου. Με μιαν απίστευτη νοσταλγία, με μιαν απίστευτη τρυφερότητα.
Σ' ευχαριστώ. Την καλημέρα μου.
Πιστεύω, Νέλλη μου, ότι δεν είναι δυνατόν να ονειρευτούμε το ανύπαρκτο. Ότι όλα όσα ονειρευόμαστε κάπου υπάρχουν. Το κάθε όνειρο είναι η πραγματικότητα ενός άλλου κόσμου. Του αύριο.
Καλή σου μέρα.
"εκείνοι τώρα ταξιδεύουν
σε σήραγγες ανεξερεύνητες της απουσίας.
παιδιά που ξαναγύρισαν σε χώρα μαγική"
Μια περιστροφή γύρω από το εγώ μας η ζωή και πάλι στην αρχή, μας φτάνει το τέλος του θανάτου, μια μετάβαση σε μια χώρα όπως λες...μια χώρα μαγική κι ανεξερεύνητη...κάθε απώλεια και μια γέννηση για το ¨άλλο" ...το άγνωστο!
Υπαινιχτικό και με άγγιγμα φιλοσοφίας...Ποιητά!
Την καλησπέρα μου αφήνω κι εγώ!
Γεια σου, Νατάσα.
Θα έλεγα ότι η υπαρξιακή ποίηση βασίζεται σε μια φιλοσοφική θεώρηση του κόσμου. Ας θυμηθούμε τους, κατά τη γνώμη μου, μέγιστους ποιητές στην ιστορία της ανθρωπότητας που ήταν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι.
Καλό απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου