μια έρημη σοφίτα μακρινή
μέσα στη θλίψη τ'ουρανού είναι η ψυχή μου.
γεμάτη άχρηστα αντικείμενα
μια ψάθινη καρέκλα
ένα ποδήλατο με τρύπια λάστιχα
μια κόκκινη ξεφουσκωμένη μπάλα.
κι ένα σωρό θαμπές φωτογραφίες
απ' τους αρχαίους ενοίκους της.
όμως δεν κρύβει πλάσματα επικίνδυνα
κι ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο.
μια έρημη σοφίτα μακρινή
μια λέξη ανείπωτη είναι η ψυχή μου
ένα μοναχικό παράθυρο
που κάποτε φωτίζεται μέσα στη θλίψη τ' ουρανού
μέσα στη θλίψη τ'ουρανού είναι η ψυχή μου.
γεμάτη άχρηστα αντικείμενα
μια ψάθινη καρέκλα
ένα ποδήλατο με τρύπια λάστιχα
μια κόκκινη ξεφουσκωμένη μπάλα.
κι ένα σωρό θαμπές φωτογραφίες
απ' τους αρχαίους ενοίκους της.
όμως δεν κρύβει πλάσματα επικίνδυνα
κι ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο.
μια έρημη σοφίτα μακρινή
μια λέξη ανείπωτη είναι η ψυχή μου
ένα μοναχικό παράθυρο
που κάποτε φωτίζεται μέσα στη θλίψη τ' ουρανού
7 σχόλια:
θαμπή σοφίτα,γωνία Αμαλίας και Αετοράχης,αναμνήσεις μιας άνοιξης τελειωμένης,
η σκόνη του χρόνου.
Τόλη, καλημέρα.
Καλημέρα, Αριάδνη. Ξέρω τη γειτονιά σου και τη σκόνη του χρόνου.
Υπάρχουν όμως μερικές μέρες που περιέχουν την πνοή της άνοιξης και τη φλόγα του καλοκαιριού μαζί με τη γλυκύτητα του φθινοπώρου.
η γειτονιά μιας νιότης που χάθηκε, λοξοδρόμησε βλέπεις, όπως όλες, στα σκοτάδια
και άγιασε.
μετά, ως γνωστόν, αλλάζεις γειτονιές,πας σε πιο ευάερες, πιο ευήλιες και κυρίως άνευ μνήμης.
καλησπέρα απ' τη Σκόπελο.
Στη Σκόπελο είχα πάει προ αμνημονεύτων χρόνων. Η ανάμνηση της όμως παραμένει ολοζώντανη.
Καμία ευάερη και ευήλια γειτονιά δεν μπορεί να εξαλείψει τις καθαγιασμένες μνήμες της νιότης. Μέσα στο σκοτάδι λάμπουν σαν αστέρι.
Καλό βράδυ, Αριάδνη.
Να και η εικόνα της σοφίτας που ταξιδεύει στις ψυχές και στον χωροχρόνο. Από τη μνήμη μου στο ποίημα, από το ποίημα στη φαντασία της Τζούλιας, από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και πίσω, και από τη Δονούσα πάλι εδώ. Χρόνια και δευτερόλεπτα μετά.
Πώς μπορώ να μην θυμηθώ τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη; «Γιατί έχει ο θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους και μια δική του δικαιοσύνη».
"όμως δεν κρύβει πλάσματα επικίνδυνα
κι ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο."
πολύ μου αρέσει αυτό το ποίημα, Τόλη,
εξαιρετικό!
Xαίρομαι, Νίκο. Έζησα χρόνια νεανικά σε μια «έρημη σοφίτα μακρινή μέσα στη θλίψη τ' ουρανού», σε μια γειτονιά του Λονδίνου, κι άφησα κάτι από την ψυχή μου εκεί.
Δημοσίευση σχολίου