Αλμπατζάλ ή Πώς Βούλωσα τα Μεγάφωνα
Πριν από 2 χρόνια
skip to main |
skip to sidebar
Ποιήματα στα αγγλικά
Ποιήματα στα ιταλικά
Ανθολόγηση πεζών κειμένων
χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
Συνεργάτες -Compiled by
Αναγνώστες - Readers
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2022
(2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2021
(13)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2020
(16)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2019
(13)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2018
(17)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2017
(15)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2016
(21)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2015
(20)
- ► Δεκεμβρίου (1)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2014
(22)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2013
(23)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2012
(22)
- ► Δεκεμβρίου (2)
- ► Σεπτεμβρίου (1)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2011
(31)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2010
(46)
- ► Δεκεμβρίου (5)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (4)
- ► Ιανουαρίου (4)
-
▼
2009
(159)
- ► Δεκεμβρίου (6)
- ► Σεπτεμβρίου (5)
-
▼
Μαΐου
(14)
- λεπτή πολύχρωμη κλωστή
- τα μυστικά φωνήεντα
- λάμπουν σαν δάκρυα τα χριστούγεννα
- μαθητεία, 2
- γαλάζιο βαθύ σαν αντίο
- μου φάνηκε πως δάκρυσε το φως
- κι όσο πλησίαζες ήσουν εσύ
- το τελευταίο φως γλυστρούσε κατακόκκινο
- με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη
- εδώ τελειώνει αυτό το παραμύθι
- με κάθε ανάσα σε πυκνότερο σκοτάδι
- ευτυχία
- έζησα χρόνια και δεν έμαθα
- αυτοβιογραφία, 2
- ► Φεβρουαρίου (18)
- ► Ιανουαρίου (42)
-
►
2008
(43)
- ► Δεκεμβρίου (43)
λέξεις αμετανόητες
τα χρόνια μου έζησα εξόριστος
ένας μισοσβησμένος στίχος
σ' αρχαία μετόπη της γενέθλιας πόλης
μέσα στο κάθε κύτταρό μου
ήταν γραμμένη η προαιώνια ουτοπία
έτσι ακριβώς όπως την είχε ονομάσει
ο καθημερινός τριγύρω θάνατος
πάντα ταξίδευα
αφού ο βαρδάρης σου με γέννησε
και το άλφα της αγάπης σου
με σφράγισε πατρίδα
αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πύλες μου
ποτέ το ψέμα δεν προσκύνησα
την ποίηση δεν εγκατέλειψα
τα κάστρα στο γαλάζιο όταν προσεύχονται
πέρα ως πέρα φωταγωγημένα
από τα μάτια των παιδιών
Τόλης Νικηφόρου
ένας μισοσβησμένος στίχος
σ' αρχαία μετόπη της γενέθλιας πόλης
μέσα στο κάθε κύτταρό μου
ήταν γραμμένη η προαιώνια ουτοπία
έτσι ακριβώς όπως την είχε ονομάσει
ο καθημερινός τριγύρω θάνατος
πάντα ταξίδευα
αφού ο βαρδάρης σου με γέννησε
και το άλφα της αγάπης σου
με σφράγισε πατρίδα
αφήνοντας ορθάνοιχτες τις πύλες μου
ποτέ το ψέμα δεν προσκύνησα
την ποίηση δεν εγκατέλειψα
τα κάστρα στο γαλάζιο όταν προσεύχονται
πέρα ως πέρα φωταγωγημένα
από τα μάτια των παιδιών
Τόλης Νικηφόρου
6 σχόλια:
Βαθιά συγκινητικό Τόλη μου. Σαν μάνα αλλά και σαν κόρη κάποιας μητέρας δάκρυσα μέσα στο γαλάζιο του αντίο σου.
Σ' ευχαριστώ για τη συγκίνησή σου, Λίλιαν. Στερήθηκα τη μητέρα μου τα χρόνια που την είχα περισσότερο ανάγκη. Και κατάλαβα πόσο την αγαπούσα πολύ αργότερα. Τη στιγμή που στο κρεβάτι του νοσοκομείου τα μάτια της είχαν πάρει το απίστευτα βαθύ γαλάζιο χρώμα του αποχαιρετισμού.
Εσύ τουλάχιστον να μην ξεχνάς ποτέ να λες στη μητέρα σου ότι την αγαπάς.
Από τα πιο σπαρακτικά σου ποιήματα, Τόλη. Πάντα με κάνει και βουρκώνω.
Καλημέρα.
Καλησπέρα, Λίνα. Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη.
"γαλάζιο που με γέννησε
με φώτιζε και με σκοτείνιαζε"
γέννηση
φως και σκοτάδι(συγχρόνως)
(σπουδαία αντίθεση-αντίφαση)
σπαρακτικά... συγκινητικοί
οι στίχοι σου, Τόλη
(ειδικά οι τελευταίοι είναι...)
Αυτοί οι τελευταίοι στίχοι είναι και ο τίτλος της συλλογής, Νίκο.
Τι να πω είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό της; Είναι αδύνατον να δεχτώ, ακόμη και τώρα, ότι δεν θα την ξαναδώ.
Δημοσίευση σχολίου