γαλάζιο βαθύ σαν αντίο





κι έμεινα μόνος
με το γαλάζιο έλεος
της τελευταίας στιγμής στα μάτια σου
γαλάζιο ωκεανός και σιωπητήριο
γαλάζιο που με γέννησε
με φώτιζε και με σκοτείνιαζε
που ακτινοβολούσε και φτερούγιζε
έμεινα μόνος με το βαθύ γαλάζιο
σαν αντίο στα μάτια σου
μητέρα

6 σχόλια:

  1. Ανώνυμος22 Μαΐου 2009 στις 6:36 μ.μ.

    Βαθιά συγκινητικό Τόλη μου. Σαν μάνα αλλά και σαν κόρη κάποιας μητέρας δάκρυσα μέσα στο γαλάζιο του αντίο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Poet23 Μαΐου 2009 στις 1:45 π.μ.

    Σ' ευχαριστώ για τη συγκίνησή σου, Λίλιαν. Στερήθηκα τη μητέρα μου τα χρόνια που την είχα περισσότερο ανάγκη. Και κατάλαβα πόσο την αγαπούσα πολύ αργότερα. Τη στιγμή που στο κρεβάτι του νοσοκομείου τα μάτια της είχαν πάρει το απίστευτα βαθύ γαλάζιο χρώμα του αποχαιρετισμού.

    Εσύ τουλάχιστον να μην ξεχνάς ποτέ να λες στη μητέρα σου ότι την αγαπάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγγελικούλα23 Μαΐου 2009 στις 12:35 μ.μ.

    Από τα πιο σπαρακτικά σου ποιήματα, Τόλη. Πάντα με κάνει και βουρκώνω.

    Καλημέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Poet23 Μαΐου 2009 στις 10:04 μ.μ.

    Καλησπέρα, Λίνα. Ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. το πετάλι25 Μαΐου 2009 στις 12:19 π.μ.

    "γαλάζιο που με γέννησε
    με φώτιζε και με σκοτείνιαζε"

    γέννηση
    φως και σκοτάδι(συγχρόνως)
    (σπουδαία αντίθεση-αντίφαση)


    σπαρακτικά... συγκινητικοί
    οι στίχοι σου, Τόλη
    (ειδικά οι τελευταίοι είναι...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Poet25 Μαΐου 2009 στις 10:28 π.μ.

    Αυτοί οι τελευταίοι στίχοι είναι και ο τίτλος της συλλογής, Νίκο.
    Τι να πω είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό της; Είναι αδύνατον να δεχτώ, ακόμη και τώρα, ότι δεν θα την ξαναδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή