χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
7 σχόλια:
Μεγαλείο, κοφτερή γλώσσα και μια ενιδαφέρουσα αμφισημία στις λέξεις "εξορία" και "πατρίδα": είτε κυρολεκτικά είτε μεταφορικά το ερμηνεύσει κανείς αλήθειες ακουμπάει.
Καλημέρα Ποιητή.
Eίναι μια στάση ζωής, Λίλιαν. Σκληρή και αδιαπραγμάτευτη όπως σκληρή και αδιαπραγμάτευτη είναι η μοίρα μας.
Καλή σου μέρα.
Ποιος είναι αυτός που σου δώρισε δεν θα ρωτήσω..Ετσι κι αλλιώς στο τέλος, ότι αξίζει, θα είναι αυτό που ζήσαμε μοναχά.Καληνύχτα Τόλη
"άλλος σε μένα δώρισε
σ' άλλον οφείλω
όσα σ' εσάς απλόχερα επιστρέφω"
δωρεά έλαβα
δωρεά(ν) δίδω
έντιμη στάση ζωής,
γνήσια "ποιητική"
Αξίζει αυτό που επιτάσσει η ψυχή μας, Όλγα. Αυτό που νιώθουμε μέσα μας βαθιά ότι είναι ο προορισμός μας στον μάταιο αυτό κόσμο.
Πώς να ονομάζουμε κάτι που αδυνατούμε να συλλάβουμε; Θεό, φύση, μεγάλο πνεύμα; Εγώ το νιώθω ως το υπέρτατο δέος. Πιστεύω ότι η οποιαδήποτε δωρεά είναι και εντολή ταυτόχρονα. Να εργαστούμε σκληρά, να ανθίσουμε και να τιμήσουμε εκείνο που μας δόθηκε. Τα υπόλοιπα είναι ματαιοδοξία, δημόσιες σχέσεις, φούμαρα.
Το υπέρτατο αυτό δέος είναι η καταγωγή μας, η πατρίδα μας. Και η επιστροφή στην πατρίδα ο τελικός προορισμός μας.
Ξέχασα να σε ευχαριστήσω, Τζούλια μου, για την υπέροχη αυτή εικόνα. Λίγο περισσότερο ονειρική, λίγο περισσότερο εξωπραγματική βέβαια. Έτσι όμως δεν είναι όλα τα ωραία πράγματα σ' αυτό τον κόσμο;
Δημοσίευση σχολίου