τίποτα και ποτέ δεν μου χαρίσατε
τίποτα και ποτέ εγώ δεν θέλησα
άλλος σε μένα δώρισε
σ' άλλον οφείλω
όσα σ' εσάς απλόχερα επιστρέφω
από την εύνοια και τον έπαινο
εγώ που διάλεξα την εξορία
ζω στη δική μου χώρα
αυτή που αύριο εσείς θα ονομάζετε πατρίδα
τίποτα και ποτέ εγώ δεν θέλησα
άλλος σε μένα δώρισε
σ' άλλον οφείλω
όσα σ' εσάς απλόχερα επιστρέφω
από την εύνοια και τον έπαινο
εγώ που διάλεξα την εξορία
ζω στη δική μου χώρα
αυτή που αύριο εσείς θα ονομάζετε πατρίδα
Μεγαλείο, κοφτερή γλώσσα και μια ενιδαφέρουσα αμφισημία στις λέξεις "εξορία" και "πατρίδα": είτε κυρολεκτικά είτε μεταφορικά το ερμηνεύσει κανείς αλήθειες ακουμπάει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Ποιητή.
Eίναι μια στάση ζωής, Λίλιαν. Σκληρή και αδιαπραγμάτευτη όπως σκληρή και αδιαπραγμάτευτη είναι η μοίρα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος είναι αυτός που σου δώρισε δεν θα ρωτήσω..Ετσι κι αλλιώς στο τέλος, ότι αξίζει, θα είναι αυτό που ζήσαμε μοναχά.Καληνύχτα Τόλη
ΑπάντησηΔιαγραφή"άλλος σε μένα δώρισε
ΑπάντησηΔιαγραφήσ' άλλον οφείλω
όσα σ' εσάς απλόχερα επιστρέφω"
δωρεά έλαβα
δωρεά(ν) δίδω
έντιμη στάση ζωής,
γνήσια "ποιητική"
Αξίζει αυτό που επιτάσσει η ψυχή μας, Όλγα. Αυτό που νιώθουμε μέσα μας βαθιά ότι είναι ο προορισμός μας στον μάταιο αυτό κόσμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠώς να ονομάζουμε κάτι που αδυνατούμε να συλλάβουμε; Θεό, φύση, μεγάλο πνεύμα; Εγώ το νιώθω ως το υπέρτατο δέος. Πιστεύω ότι η οποιαδήποτε δωρεά είναι και εντολή ταυτόχρονα. Να εργαστούμε σκληρά, να ανθίσουμε και να τιμήσουμε εκείνο που μας δόθηκε. Τα υπόλοιπα είναι ματαιοδοξία, δημόσιες σχέσεις, φούμαρα.
Το υπέρτατο αυτό δέος είναι η καταγωγή μας, η πατρίδα μας. Και η επιστροφή στην πατρίδα ο τελικός προορισμός μας.
Ξέχασα να σε ευχαριστήσω, Τζούλια μου, για την υπέροχη αυτή εικόνα. Λίγο περισσότερο ονειρική, λίγο περισσότερο εξωπραγματική βέβαια. Έτσι όμως δεν είναι όλα τα ωραία πράγματα σ' αυτό τον κόσμο;
ΑπάντησηΔιαγραφή