χρωστάμε μόνον
το φως του κόσμου
(1979)
η επανάσταση αγναντεύει το άπειρο
(1979)
είμαι ένα πυρωμένο σίδερο
που ανεξίτηλο σφραγίζει
στη μήτρα σου το μέλλον
κάθε σου ηδονικός σπασμός
μια οιμωγή του κόσμου που γεννιέται
είμαι η ίδια η ζωή
και είμαι αθάνατος
(1979)
το άπειρο μιλάει με τη φωνή μου
(1979)
ο έρωτας ραπίζει
το πέτρινο πρόσωπο της ανυπαρξίας
(1980)
φύλλο το φύλλο απόρθητη
στην έρημο η όαση θα φυτρώσει
(1991)
οι νεκροί
για πάντα άτρωτοι από τη μοναξιά ή την αγάπη
(1991)
τα όνειρα που μείναν όνειρα
κι έτσι διατήρησαν το άρωμα του ονείρου
στα μαγεμένα στενοσόκακα της μνήμης
(1994)
παρέκει ούτε μια μοίρα αστέρι μου
λιγότερο ούτε ένα στίχο από τον ουρανό
(1997)
κι όσο χρόνο τον χρόνο στο βάθος σβήνεις
τόσο πιο καθαρά λάμπεις στα μάτια μου
(1999)
σε ξένες θάλασσες για πάντα χάθηκε η Κυριακή
με το βαθύ γαλάζιο ιστιοφόρο των ματιών της
(1999)
σε κάποιαν άλλη εποχή πρέπει να ζήσαμε μαζί
σε κάποια χώρα μακρινή σε ξέρω
(1999)
έζησα χρόνια, διάβασα, ταξίδεψα,
όμως ποτέ δεν έμαθα ποιος είμαι
(1999)
βραχνά οι σειρήνες μας καλούν μες στην ομίχλη
(1999)
είμαι όσα μου δόθηκαν
μια στάλα κόκκινο στο απέραντο του μπλε
ένα ελάχιστο κομμάτι από το τίποτα
(1999)
το δέος μέσα μου ιχνηλατώ
να ζωγραφίσω το δικό του φως
(2002)
το κάθε τι ένα τίποτα κι ένα αιώνιο μυστικό
το κάθε τι ένα τίποτα και ένα θαύμα
(2002)
υπάρχει μέσα μου ένα φως
που αστράφτει μέσα στη μεγάλη νύχτα
και δεν παραδίδεται
(2002)
με δέος προφέρεται η ποίηση
καθώς προφέρει ανθίζοντας
ένα ξερό κλαδί το προαιώνιο ρίγος του
(2002)
το ποίημα επιλέγει τον δικό του χρόνο
για να γεννηθεί
είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας
(2002)
όλα θα ξαναγίνουν χώμα
όλα θα παραμείνουν ανεξιχνίαστα
και θ’ απλωθεί μπροστά μας το μεγάλο τίποτα
και η απόλυτη ελευθερία
(2002)
δακρύζει κείνο το τίποτα της νιότης μας
που ήταν τα πάντα
(2007)
άνθη της μνήμης
εξαίσια άνθη του νερού
(2007)
εσύ τρομάζεις κι εγώ τρέμω
μα σ’ αγαπώ
μ’ όλα τα γράμματα
μ’ όλα τα ρήματα
τα επιφωνήματα
με τη σιωπή μου
σ’ αγαπώ
(2009)
7 σχόλια:
Πολλές φορές τα ποιήματά μου κρύβουν (ή αποκαλύπτουν) μια μικρή ανθρώπινη ιστορία.
Το «γράμμα», με την τόσο εμπνευσμένη, την τόσο εκφραστική εικόνα της Τζούλιας, είναι αφιερωμένο στην Ισιδώρα. H Isidora Rosenthal-Kamarinea ήταν καθηγήτρια της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Μπόχουμ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 μετέφρασε στα γερμανικά μια σειρά ποιημάτων μου και τα δημοσίευσε στο περιοδικό Hellenica.
Σύντομα δημιουργήθηκε μεταξύ μας μια θερμή φιλία. Εκείνη με έπαιρνε τηλέφωνο το πρωί στο γραφείο κι εγώ της έγραφα ποιήματα. Δεν συναντηθήκαμε ποτέ. Και, με την πάροδο του χρόνου, σταμάτησε και η επικοινωνία μας αυτή.
Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι η Ισιδώρα είχε πεθάνει πριν μερικά χρόνια. Αισθάνθηκα με πόνο ότι είχα χάσει οριστικά έναν πολύ δικό μου άνθρωπο.
Έτσι λοιπόν τώρα, που η Ισιδώρα δεν υπάρχει πια, κι αργότερα που δεν θα υπάρχω ούτε εγώ, ελπίζω ότι θα μείνουν τα ποιήματά της. Μνήμη και ζωή ταυτόχρονα, δεν είναι;
ένα όμορφο ποίημα για μια όμορφη ιστορία ...
βγάζει αυτό το κάτι που λείπει συνήθως από τις ανθρώπινες σχέσεις...
την απειροελάχιστη τρυφερότητα που χρειάζεται ένα λουλούδι ν΄ ανθίσει...εκεί στον χιονισμένο κήπο μας...
να είσαι καλά Τόλη...
ένα τόσο ευαίσθητο ποίημα,
για έναν άνθρωπο που δεν συνάντησες ποτέ!
τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις είναι οι μόνες που καταστρατηγούν τους φυσικούς νόμους και τις έννοιες του χρόνου, του τόπου, της ποσότητας, της απόστασης, της συχνότητας.
Έχω κι άλλες παρόμοιες ιστορίες «απειροελάχιστης τρυφερότητας», Νίκο και Τζούλια. Με πιο μακρινούς απ' ό,τι η Ισιδώρα. Και δεν προσπαθώ πια να εξηγήσω πώς και γιατί. Έχω πια αποδεχτεί τη φύση μου και όλα τα ωραία και τα οδυνηρά που συνεπάγεται.
Έξη στίχοι, άπειρη τρυφερότητα, αγαπημένο ποίημα, Τόλη. Πολύ χαίρομαι που το ανάρτησες.
Είμαι σίγουρη ότι η Ισιδώρα είναι καλά εκεί που είναι και διαβάζει τα ποιηματά της! Ακόμη κι έτσι εισπράτει τη φιλία σου, το ευχαριστώ σου! Ομορφη αναρτηση!
Τι ανθρώπινη και ευγενική σκέψη! Τι παρήγορη! Μακάρι να είναι έτσι, Ευγενία μου.
Δημοσίευση σχολίου