το κρύο μπαίνει απ' το σπασμένο τζάμι
μπαίνει το μαυροπούλι με το ράμφος του
και το αχνό διάγραμμα τριών σπιτιών
μπαίνει μια λυγερή αφρικάνα
με τις αυθάδικες γροθιές για στήθια
μπαίνουνε γλάστρες κίτρινες, πορτοκαλιές
ρούχα που κυματίζουν στο σχοινί
κάποιος που πίνει απέναντι καφέ
σκυφτός και μόνος
το κρύο μπαίνει γκρίζο απ' το σπασμένο τζάμι
μπαίνει σκυφτό και μόνο
η μουσική ακούγεται
σαν νάναι λάθος οι στροφές του δίσκου
μπαίνει το μαυροπούλι με το ράμφος του
και το αχνό διάγραμμα τριών σπιτιών
μπαίνει μια λυγερή αφρικάνα
με τις αυθάδικες γροθιές για στήθια
μπαίνουνε γλάστρες κίτρινες, πορτοκαλιές
ρούχα που κυματίζουν στο σχοινί
κάποιος που πίνει απέναντι καφέ
σκυφτός και μόνος
το κρύο μπαίνει γκρίζο απ' το σπασμένο τζάμι
μπαίνει σκυφτό και μόνο
η μουσική ακούγεται
σαν νάναι λάθος οι στροφές του δίσκου
4 σχόλια:
Σα να ΄ναι λάθος
οι στροφές του δρόμου
που ακολουθήσαμε...
Καλησπέρα!...
Ο δρόμος που ακολουθεί η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία, Λίτσα, είναι αδιέξοδος. Στο τέλος ο γκρεμός.
Ο δικός μου όμως δρόμος ήταν ένας και μοναδικός. Και τώρα να ξανάρχιζα, τον ίδιο δρόμο θα ακολουθούσα. Λέξεις αμετανόητες, δεν είπαμε;
Ποιητή μου...
Ναι, να είμαστε αμετανόητοι...
Καλημέρα!
Έτσι σε θέλω. Κι ας γίνει στάχτη ο κόσμος όλος.
Καλημέρα.
Δημοσίευση σχολίου